رودخانه ای طولانی در مرز شرقی برلیاند که از گذرگاه لوتلان می گذرد. و سرزمین های تارگلیون و اسیریاند را از برلیاند شرقی جدا می کند.

انواع مختلفی از پرندگان بزرگ همچون غاز ها و قو ها که اغلب تندخو و پرخاشگر هستند. اگرچه هیچ غازی مستقیما در داستان های تالکین رؤیت نشده است اما به نظر می رسد که‌ آنها در سرزمین میانه حضور داشته اند. زیرا گندالف در یک جا برای این که یک تعقیب نا موفق را شرح دهد ، از عبارت “تعقیب غاز” استفاده می کند.

دهان غار مانندی در تپه های جنوبی اندرام ، جایی که رودخانه‌ی سیریون از مسیر زیر زمینی اش بیرون می آید.

سال ها پیش ، هنگامی که خورشید در غرب آسمان غروب کرد ،در ماورای سرزمین های آمان و در دریای بیرونی فرود آمد. از آنجا، خدمتکاران اولمو آن را در زیر جهان راهنمایی کردند. هنگامی که آن زیر آردا را به طرف خاور دور طی کرد . هر روز در زمانی مشخص ، آن از طریق یک گذرگاه بزرگ بیرون می آمد تا باری دیگر در جهت مخالف آسمان بالا رود. و باری دیگر روشنایی را برای سرزمین میانه به ارمغان آورد. نام آن گذرگاه بزرگ ، دروازه های صبح بود ، و آن ، قبل از سقوط نومنور در جهان دیده می شد.(ملوانان نومه نور گفته بودند که آن را با چشم خودشان دیده اند.)

پس از سقوط نومنور ، خم شدن عالم به این معنا بود که دیگر دروازه های صبح همچون قبل وجود ندارند. اگرچه سرنوشت آنان گفته نشده است. احتمالا آنها از جهان دور شده بودند ، به همان روشی که آمان در غرب دور شده بود. بنابراین آنها دیگر برای مسافران فنا پذیر قابل رؤیت نبودند.

یک اصطلاح برای مسیر حفاظت شده ای که در سمت شمال غربی موردور قرار داشت. و دروازه‌ی سیاهی که از آن پشتیبانی می کرد. دروازه ها به یک شیار تنگ باز می شدند. به نام آدون. که به شدت پدافند پذیر بودند. قطعا در طول تاریخ ارتش آخرین اتحاد ، تنها ارتشی بود که توانست از آن دروازه عبور کند.