جزایر، بندرها

بندرگاه الفهایی که در جزیره تول اره سئا در ساحل شرقی آمان زندگی میکردند.

یک شهر مهم و بندرگاهی در ناحیه آندوستار در غرب نومه نور .اربابان آندونیه اجداد پادشاهی دونه داین در سرزمین میانه بود.

نامی برای نو مه نور، به معنی سرزمین هبه شده.

جزیره نومه نور، سربرآورده در میان آب های وسیع غربی، به عنوان پاداشی به اداین، که در جنگ های بلریاند درمقابل مورگوت ایستادند و به الدار یاری رساندند هدیه داده شد. واژه نومه نور نامی الفی به معنی (سرزمین غریی) است ( غالبا در زبان عامیانه وسترنس ترجمه میشود). در آدونائیک، این نام آنادونه ترجمه شد که دوباره به معنی سرزمین غربی است.

نام آنادونه مشتق از واژه adûn، به معنی غرب -کلمه ای برگرفته از زبان الفی- است؛ (همان واژه همینطور در زبان خودشان، آدونائیک، به معنی زبان غربی، ظاهر شده است). علاوه بر آنادونه آنها غالبا سرزمینشان را یوزایان، سرزمین هبه گشته، مینامیدند.

قبل از دوران دو درخت والینور. و حتی پیش از آن که والار به والینور بیایند آنها در جزیره‌ی سبز آلمارن در دریاچه‌ی بزرگ ساکن بودند. در زمان های بسیار دور، پیش از بیدار شدن الف ها و انسان ها، والار در شرق دریا (دریای بزرگ غرب) در سرزمین میانه سکونت داشتند. این دوران یعنی هنگامی که زمین با دو چراغ از والار روشن شد و آلمارن در نواحی مرکزی جهان مکانی بود که نور دو چراغ در هم آمیخته می‌شد را بهار آردا نامیدند.

چیز زیادی از جزئیات آلمارن نمی‌دانیم. جزیره ای پوشیده از علف که والار در آنجا مسکنی داشتند و احتمالا شهر یا حداقل قصبه ای در آنجا تشکیل دادند. در تاریخ والار، آلمارن به عنوان مکانی که تولکاس با نسا ازدواج کرد شناخته شده است.

آنچه که از اهمیت بیشتری برخوردار است آن است که آلمارن جایی بود که والار برای اولین بار از ملکور شکست خوردند. ملکور به طور مخفیانه نیرو های خود را از استحکامات شمالی اوتومنو آزاد کرد. هر دو چراغ والار سقوط کرده و نابود شدند و آلمارن به نابودی کشیده شد. ملکور تحت تعقیب تولکاس قرار گرفت ولی او به مخفی گاه خود در اوتومنو گریخت. پس از آن واقعه، والار سرزمین میانه را ترک گفته و هرگز بازنگشتند. آنها سرزمین جدیدی در غرب، در آمان تاسیس کرده و نام آن را والینور نهادند. سرزمینی که توسط نور افسانه‌ای دو درخت روشن بود.