تاقی سیاه و شوم که از جاده ای که به مسیر های مردگان در زیر دویموربرگ، کوهستان ارواح می‌رسید، محافظت می کرد. اشباح عهد شکنان بعد از آن که به خاطر وفا نکردن به عهدشان، به نفرین ایزیلدور گرفتار شدند، آن گذرگاه ها را به تسخیر خود درآوردند. در تمام دوره‌ی سوم ، دروازه بر روی انسان های فانی بسته شد. در تمام آن دوران تنها یک نفر جرات کرد که از آن مسیر عبور کند. او بالدور از روهان بود که از آن پس ناپدید شد. تنها در پایان دوره‌ی سوم  ، همان طور که در پیشگویی ها آمده بود ، آراگورن توانست از آن مسیر عبور کند و به مرده ها اجازه دهد که به پیمانشان عمل کنند. تالکین قصد نداشت در کتاب ارباب حلقه ها از اصطلاح دروازه‌ی مردگان استفاده کند. و آن را به در مردگان تصحیح کرده بود. اما این تغییر تا سالها بعد در این کتاب اعمال نشد. بنابراین در ویرایش های اولیه‌ی این کتاب، به جای اصطلاح “در مردگان” ، “دروازه‌ی مردگان” قرار داشت.

جاده ای که به سمت اورفالخ اخور می رفت ، دره ای تنگ که از میان کوه های دربرگیرنده می گذشت و به گوندولین می رسید ، توسط یک دروازه‌ی چوبی بسته شده بود. از آنجا مسیر شیب دار شده و حدودا ۲.۸ کیلومتر به طرف بالا می رفت ، تا زمانی که به دومین دروازه‌ی گوندولین می رسید. دروازه شامل دیواری بود که سرتاسر دره را پوشش میداد. در آن  ،گذرگاهی منحنی شکل قرار داشت که توسط یک سنگ سیاه و بسیار بزرگی بسته شده بود. علی رغم ظاهر فریبنده اش ، این سنگ بزرگ تنها با یک لمس کوچک باز می شد. در طرف دیگر دروازه‌ی سنگی ، برج هایی بنا شده بودند. در هر کدام از آنها یک سرباز الف که یک شنل خاکستری پوشیده بود قرار داشت.

آخرین دروازه از ۷ دروازه‌ی گوندولین . این دروازه به عنوان آخرین دفاع ، قرن ها پس از ساخت آن ۶ دروازه‌ی دیگر و پس از فاجعه‌ی نبرد اشک‌های بی‌شمار ساخته شد. اگرچه به نظر می رسید دشمن نمی تواند به آن نفوذ کند ، اما نهایتا دروازه نتوانست مانع سقوط گوندولین شود.

در کنار گذرگاه شمالی موردور ، در قسمت وروردی گذرگاه تسخیر شده کریس گار گور ، سارون یک باروی سنگی ساخت. او در آن بارو یک دروازه‌ی سنگی قرار داد تا از ورودی سرزمینش محافظت کند. درهای آهنینی که دروازه را تشکیل داده بودند نام های مختلفی داشتند. بیشتر با نام الفی شان شناخته می شدند. مورانون که دروازه‌ی سیاه معنی می دهد.

گذر گاهی محکم  که از تنها تونل منحنی شکلی که آیزنگارد و اورتانک را احاطه کرده بود حفاظت می کرد. در مجاورت یک شاهراه و در قسمت جنوبی استحکامات آیزنگارد قرار داشت. در زمانی که سارومان ارباب آیزنگارد بود از این دروازه به شدت محافظت می شد ، اگرچه نهایتا به واسطه‌ی هجوم انت ها شکسته شد.

طبق شواهدی ، سارومان یا از طریق سازه هایی خاص و یا از طریق ورد خواندن به دروازه اش ویژگی خاصی داده بود. سارومان قادر بود صدایش را از دروازه عبور دهد. بنابراین می توانست بدون خطر کردن ، با کسانی که پشت در بودند ارتباط برقرار کند.