فرهنگ نامه

یکی از اسامی متعددی که برای توصیف سرزمین‌های مرطوبی که آب‌های ناروگ در آن به سیریون جاری می‌شود مورد استفاده قرار می‌گیرد. جنگلی از درختان بید آن‌جا رشد کرده و به همین دلیل نام‌های بسیاری به خود گرفته، تاسارینان و (نام رایج‌تر) نان-تاترن که همگی اسامی الفی هستند به معنی «دره‌ی بید».

بیشه‌ای تاریک و قدیمی در کرانه‌ی رود کلون در شرق بلریاند، جایی بود که تین‌گول با ملیان دیدار کرد و سال‌های زیاد پس از آن این جنگل، محل سکونت ائول، الف تاریک گشت.[۱] [۱] تقریبا وسط جنگل، دریاچه‌ی کوچکی وجود داشت (به نامِ گلادوئیال – کتاب یازدهم تاریخ سرزمین میانه)که خانه ائول محسوب می‌شد. ظاهراً از روی همین حوضچه بود ...

دره‌ای رعب‌انگیز در شمال بلریاند در مسیر غرب به شرق، بین کوه‌های تسخیر شده‌ی دشت گورگوروت و شمال کمربند جادویی ملیان که گرداگرد دوریات قرار دارد.

دره‌ای واقع در جنوب شرقی خزد-دوم، جایی که دریاچه‌ی خلد-زارام در آن قرار دارد. این منطقه محل اصلی نبرد سرنوشت‌ساز بین دورف‌ها و اورک‌ها بود.

زبان قوم ناندور از الف‌های تله‌ری، کسانی که حین کوچ بزرگ از شرق، از کوه‌های مه‌آلود عبور نکردند. چون زبان سینداری زبان غالب الف‌های سرزمین میانه شد، ناندورین توسط گروه کمتری مورد استفاده قرار گرفت و در دوران سوم، بیشتر برای نشان دادن اسامی قدیمی مکان‌ها و نیز گویش سیلوان که تحت تأثیر آن توسعه یافت، به کار می‌رفت.