تقویم و زمان ها

در هفته ی شش روزه ی تقویم الفی، آناریا پس از النیا دومین روز است. این روز به خورشید که نزد الفها «آنار» نامیده میشود اختصاص دارد. آناریا فرم کوئنیایی نام اینروز و مترادف «اورانور» شکل سینداری آن است. مفهوم «روزی برای خورشید» بشکلی در تمام تقویمهای شناخته شده سرزمین میانه موجود است و در تقویم هابیتهای شایر به شکل ساندی (یکشنبه) استفاده میشود.

پس از اینکه اداین در نومه نور مستقر شدند، تقویم جدیدی برای خودشان ساختند. اگرچه اجدادشان در سرزمین میانه رسمی داشتند که سال از وسط زمستان شروع می شود اما سوای از این، آن‌ها هیچ نوع تقویم رسمی برای خودشان نداشتند.
در اوایل نومه نوری‌ها از تقویم الف‌ها به عنوان پایه ای برای کار خود استفاده می‌کردند؛ اما جزئیات این تقویم ها که برای الف‌های نامیرا تهیه شده بود نیاز به ویرایش داشت تا برای انسان‌های فانی کاربردی باشد. الف‌ها سال را به شش فصل طولانی تقسیم کرده بودند، اما در گاهشماری شاهان نومه نور، سال به دوازده ماه کوتاه‌تر تقسیم شد که به آنها آستار می گفتند.
هر آستا ۳۰ روز داشت. البته دو ماه ناریه و کرمیه که روز میانه‌ی سال در بین آنها قرار داشت ۳۱ روزی بودند. این تقویم در تمام طول دوران دوم و بخشی از دوران سوم بدون تغییر باقی ماند تا اینکه ماردیل وورونوه، کارگزار گوندور، آنرا تصحیح کرد. در گاهشماری کارگزاری هر کدام از آستار ۳۰ روز داشت و دو روز به نام های تویی‌لره و یاویه‌ره در بهار و پاییز قرار داده شد که جزو هیچ کدام از دوازده آستار نبودند. در این دو روز جشن‌هایی برپا می‌شد.

چهارمین ماه از سال در تقویم شایر، تقریبا معادل امروزی آن ماه آوریل است.

چهارمین روز از هفته شش روزه الفی به یاد دو درخت والینور، در زبان کوئنیا آلدویا نامیده می شد. زمانی که نومه نوری ها تقویم خود را تنظیم می کردند، شش روز خود را بر اساس همان روزهای الفی قرار دادند. نومه نوری ها درخت سپید تلپریون را بسیار گرامی می داشتند؛ زیرا بازمانده آن، نیملوت، در دربار سلطنتی روئیده بود. بنابراین آن ها نام آلدویا را به آلده آ، روز درخت، به یاد درخت سپید اصلی والار تغییر دادند.