انسان ها

کسانی که در جنگل‌های سرزمین میانه، به ویژه بره‌تیل در دوران دوم و سیاه‌بیشه در دوران سوم زندگی می‌کردند.

پس از آن که هورین در نیرنائث آرنوئدیاد گم شد همسرش، مورون با وجود این که سرزمین آن‌ها تحت کنترل شرقی‌های زیر خدمت مورگوت بود، در منزلشان، در دور-لومین ماند. شرقی‌ها گمان می‌کردند مورون با الف‌ها نشست و برخاست دارد و از الف‌ها می‌ترسیدند. به همین دلیل به او عنوان «ساحره» دادند. گرچه شرقی‌ها بیشتر مایملک وی را سرقت کردند ...

«شگفتی عظیمی در چشمان ائومر نشست. «استرایدر نام کوچکیست برای تو ای پسر آراتورن. تو را بادپا نام می‌نهم.»» -دو برج، کتاب سوم، فصل دوم، سواران روهان وقتی که آراگورن برای اولین با ائومر ملاقات کرد، ائومر چهار روز پیش‌تر اسیرکنندگان مری و پی‌پین را در دشت‌های گسترده‌ی روهان شکار کرده بود. آن زمان، آراگورن به اتفاق همراهانش، لگولاس و ...

نامی برای نزگول پس از آن که با مرکب‌های بال‌دار و خوفناک خود به آسمان نیز وارد شدند. نام مذکور به ویژه بر هراس و خوف عمیقی اشاره می‌کرد که در ببیندگان زیر پای ایشان می‌انگیخت.

پس از ناراحتی که در گذار برویینن توسط الروند و گندالف برای سواران سیاه ایجاد شد، نزگول نزد اربابشان، سائورون در سرزمین موردور برگشتند. آنجا بود که سائورون آن‌ها را با مرکب‌های بال‌دار خوفناکی مجهز کرد و دوباره بیرون فرستاد. وقتی نزگول بر مرکب‌های پرنده‌ی خود سوار بودند نرگول بال‌دار خوانده می‌شدند.