شاخۀ سبز بازگشت (سنتی در میان دریانوردان نومه‌نور)

اویولایره درخت بی‌خزانی بود که برگ‌هایش حتی پس از بریده شدن از درخت، در هوای دریا سبز می‌ماندند. در میان الدار اهل اره‌سئا قرار دادن شاخۀ بریده‌ای از این درخت بر دماغۀ کشتی‌هایشان، به نشانۀ دوستی با مایار دریا، رسم بود. پس از شکل‌گیری نومه‌نور، الف‌ها هم درخت و هم این سنت را به این سرزمین آوردند و این رسم شکل گرفت که شاخ سبزی از اویولایره را که غالباً توسط زنی از خویشاوندان ناخدا بریده می‌شد باید پیش از عزیمت کشتی از بندرگاه، بر آن قرار داده‌ می‌شد. به باور نومه‌نوری‌ها کشتی‌ای که بندر را بدون شاخۀ بازگشت ترک می‌کرد، به طالع نحس دچار می‌شد.

یادداشت‌ها:

مشخصاً گفته شده است که سنت شاخۀ بازگشت برای کشتی‌های نومه‌نوری که به سرزمین میانه بادبان می‌کشیدند به کار میرفته و این اتفاق اولین بار در سال ۶۰۰ دوران دوم رخ داد، وقتی که وئانتور با کشتی‌اش انتولسه از دریای بزرگ گذشت. مشخص نیست که سنت شاخه از این اتفاق ریشه گرفته است یا از رسم مشابهی برای سفر کم خطرتر و قدیمی‌تری بوجود آمده است. ریشه‌اش هر چه که باشد، این رسم خیلی سریع پا گرفت، اما مشخص نیست که تا کی ادامه یافت. در اواخر دوران دوم، کشتی‌های نومه‌نوری مرتباً به سرزمین میانه سفر می‌کردند، اما اینکه تمام این کشتی‌ها شاخ سبز بازگشت را به همراه داشتند یا خیر، نامعلوم است.