هفت رودخانۀ اوسیر (رود گلیون و شش شاخۀ آن)

هفت رودخانه که در اوسریاند سرزمین سبز-الف‌ها در غرب کوه‌های آبی قبل و از پایان دوران اول جریان داشتند. مهم ترین این رودها گلیون بود، که به سمت سرحدات مایدروس در شمال دور جریان داشت و مرزهای غربی اوسریاند را می‌ساخت. شش رودخانۀ دیگر شاخه‌های فرعی این رودخانۀ بزرگ هستند، هر یک به طور جداگانه از کوه‌های آبی و چشمه‌هایش سرچشمه می‌گیرند و در زمین‌های اوسریاند به سمت غرب و به سمت رود گلیون می‌روند. شمالی ترین آنها اسکار بود که از کوه‌های نزدیک نوگرود سرچشمه گرفته و از کنار جادۀ دورف به سرن آتراد جریان داشت. تالوس، لگولین، بریلتور و دویلون به سمت جنوب از آسکار بودند. در نهایت، جنوبی‌ترین آن شش رودخانه آدورانت بود که جزیره سبز تول جالینوس در آن قرار داشت.

گلیون: گلیون که با اختلاف بزرگترین رودخانه از میان هفت رود بود، مرز غربی اوسیریاند را تشکیل می‌داد. سرچشمه های دوگانه آن با فاصله به سمت شمال بود، جایی که از تپه‌های دو طرف سرحدات مایدروس سرچشمه می گرفت، و پیش از رسیدن به حاشیۀ شمالی اوسیریاند، نزدیک به دویست مایل جریان داشت. شش رودخانه دیگر از هفت رود همگی از شاخه های گلیون بودند که هرکدام به طور جداگانه از ارد لوین سرچشمه می گرفتند و به سمت غرب می رفتند تا به رودخانه بزرگتر برسند. این شش رودخانه کوچک در زیر به ترتیب از شمال به جنوب فهرست شده اند.

آسکار (رات‌لوریل): شمالی ترین شاخه از شش شاخه گلیون در بیشتر دوران اول به عنوان آسکار شناخته می‌شد (نامی به معنای «جاری»). از کوه‌های نزدیک شهرهای دورفی نوگرود و به‌لگوست سرازیر می‌شد و بنابراین در امتداد سواحل آسکار بود که دورف‌ها جادۀ تجاری خود را به بلریاند ساختند. پس از غارت دوریات، دورف‌های نوگرود با گنجی که غارت کرده بودند در این مسیر بازمی‌گشتند که توسط برن و نیرویی از الف‌های سبز مورد حمله قرار گرفتند و شکست خوردند. گنجینه های منگروت در آشکار ریخته شد و از آن زمان به بعد به نام رات‌لوریل به معنای «بستر طلا» شناخته شد.

تالوس:  شاخه دوم گلیون نیز کوتاه‌ترین شاخه بود و بیش از صد مایل از کوه‌های آبی در نقطه‌ای که به رودخانه اصلی نزدیک‌تر می‌شدند ادامه داشت. تالوس نام خود را از کلمه الوی به معنی «جریان شدید» گرفته است.

لگولین: در جنوب تالوس، گلیون شروع به فاصله گرفتن از کوه‌های آبی می‌کرد و بنابراین طول رودخانه‌های شاخه‌ای آن شروع به رشد می‌کرد، نخستین آنها لگولین بود. نام لگولین از واژه‌ای الفی به معنای «آزاد جاری» گرفته شده است.

بریلتور: مانند رودخانه‌های همسایه‌اش در شمال، نام بریلتور نشان‌دهنده این واقعیت است که این رودخانه از کوه‌های آبی و از طریق اوسیریاند به پایین سرازیر می‌شد تا به گلیون بپیوندد. نام آن از واژۀ الفی به معنای «سیل رود پر زرق و برق» گرفته شده است.

دویل‌ون: پنجمین شاخه از ششمین شاخه‌ای که از اوسیریاند می گذشت، و دومین شاخه طولانی بعد از آدورانت، دویل‍ون در جنوب ارد لوین سرچشمه گرفت و به سرعت به سمت پایین سرازیر می‌شد تا روبروی جنگل بزرگ تار-ایم-دوینات به گلیون بپیوندد. نام دویل‌ون به معنای «رودخانۀ تازه» است.

آدورانت: جنوبی‌ترین شاخه از شش شاخه گلیون طولانی‌ترین آن نیز بود. نام خود را (به معنای «دو مسیر») از این واقعیت گرفته است که به دو شاخه تبدیل می‌شد و قبل از پیوستن دوباره و جریان یافتن به سمت غرب، جزیرۀ بزرگی ایجاد می‌کرد. برن و لوتین پس از بازگشت از تالار ماندوس، مدتی در آن جزیره، تول گالن، ساکن شدند.

یادداشت‌ها:

دهانه رودخانه گلیون در هیچ نقشه شناخته شده‌ای دیده ن‌می‌شود – در همه موارد، رودخانه به شکل نامناسبی از لبۀ جنوبی نقشه خارج ‌می‌شود. با این حال، می‌دانیم که جنگل تار-ایم-دوینات بین سیریون در غرب و گلیون در شرق رشد کرده است، بنابراین منطقاً گلیون باید به سمت دریای جنوب جنگل جاری شده باشد. در واقع این نتیجه‌گیری به صراحت توسط نسخه‌های قبلی سیلماریلیون پشتیبانی ‌می‌شود: برای مثال، در کوئنتا سیلماریلیون که در جلد پنجم کتاب تاریخ سرزمین میانه (جادۀ گمشده) بازتولید شده است، جنگل «بین دهانه‌های سیریون و گلیون» قرار گرفته است. (مورب ما). در مقابل، نسخه‌های بعدی، از جمله سیلماریلیون منتشر شده، آن را با عبارات کمتر مشخصی فقط «بین سیریون و گلیون» توصیف می‌کنند. مشخص نیست که آیا این تغییر دارای اهمیت خاصی است یا خیر – احتمالاً، تالکین ممکن است قصد داشته باشد که خروج گلیون بیشتر در جنوب باشد، تا حدودی فراتر از انتهای جنوبی جنگل.