کلمه ای الفی که احتمالا از ریشه ی “کِل” مشتق شده به معنی “رفتن” یا “دویدن”. این کلمه را یاوانا ی والا به کار برد که می خواست به قسمتی از قلمرو ی طبیعتش اشاره کند که توانایی حرکت کردن یا فرار کردن داشتند. در مقابل این کلمه “اولوار” قرار دارد که به معنی جاندارانی است که در زمین ریشه می دوانند. از این به بعد اصطلاح کلوار و اولوار به ترتیب برای جانوران و گیاهان به کار می رفت و اساسا معادل “جانورگان” و “گیا” می باشند.
بعد از بیدار شدن الف ها، بعضی از کلوار با نیروهای قدسی متبرک شدند. معروفترین آنها، عقابان بزرگ اند که از بالای سکونت گاه کوهستانی شان، شاهد رویداد های سرزمین میانه بودند .