سنگ‌های بینا (نامی برای پلان‌تیری)

تاریخ‌ها: ساخته شده در سال‌های درختان؛ حداقل دو عدد از آنها تا دوران چهارم باقی ماندند

محل: آمون سول، آنومیناس، الوستیریون، میناس آنور (بعدها میناس تی‌ریت)، میناس ایتیل(بعدها میناس مورگول)، اورتانک، اسگیلیات(این دو محل‌های اصلی نگهداری سنگ‌های بینا بودند اما تعدادی از آنها بعدها به مکان‌های دیگر منتقل شدند: برای جزئیات بیشتر به مدخل پلانتیری مراجعه کنید.)

ریشه(ها): ساخته شده توسط فئانور

دسته‌بندی: دونه‌داین

نام‌های دیگری: پلان‌تیری، هفت سنگ بینا، هفت سنگ، سنگ‌های بینا

گوی‌های قدرتمندی که به نام پلان‌تیری شناخته می‌شوند، در دوران باستان توسط الف‌ها در آمان ساخته شده بودند و در واقع گفته ‌می‌شود که ساختۀ خود فئانور بوده‌اند. در ظاهر آنها کره‌هایی تیره و کاملاً صیغلی با قابلیت‌ها و اندازه‌های مختلف بودند. برخی کوچک و قابل حمل بودند، برخی دیگر آنقدر بزرگ بودند که یک مرد نمی توانست آنها را بلند کند.

الف‌ها تعدادی از این سنگ‌ها را به نومه‌نوری‌ها اهدا کردند، و هفت عدد از این سنگ‌های نومه‌نوری توسط الندیل و پسرانش از سقوط آن جزیره نجات یافتند. بنابراین این هفت سنگ به سرزمین میانه آورده شدند و دونه‌داین آنها را در نقاط دوردست سرزمین‌های خود مستقر کردند: در آمون سول، الستیریون و آنومیناس در شمال، و در اسگیلیات، اورتانک، میناس آنور و میناس ایتیل در جنوب. سنگ اصلی شمال، سنگ آمون سول بود که با آرودوی در دریاهای سرد شمالی از دست رفت. بزرگترین سنگ جنوبی در زیر گنبد ستارگان در اسگیلیات ایستاده بود و در طول نزاع خویشاوندان گم شد.

در دوران سوم، سه مورد از سنگ‌ها از دست رفته بودند (آرودوی هنگامی که در دریا از دست رفت سنگ آنومیناس را نیز با خود داشت). سنگ ایتیل توسط سائورون ربوده شد و تقریباً به طور قطع در سقوط بارادور نابود شد، و پلانتیر الوستیریون در تپه‌های برج با کشتی سفید حاملان حلقه به غرب بازگردانده شد. بنابراین در آغاز دوران چهارم، تنها دو سنگ بینا در سرزمین میانه باقی مانده بود، سنگ آنور و سنگ اورتانک.

سنگ‌های بینای سرزمین میانه تنها پلان‌تیری نبودند که وجود داشت. بسیاری از آنها همراه الف‌ها در آمان باقی ماندند، از جمله سنگی که سنگ اعظم نام داشت و در برج آوالونه در تول اره‌سئا نگهداری می‌شد. در حالی که سنگ الندیل هنوز در تپه‌های برج نگهداری می‌شد، گفته می‌شد که رابطه‌ای خاص با سنگ اعظم در دوردست داشت و می‌توانست در امتداد جادۀ مستقیم به تول اره‌سئا و خود سرزمین‌های نامیرا بنگرد.

یادداشت‌ها:

سنگ ایتیل هنگام سقوط در باراد-دور بود، بنابراین به احتمال زیاد از بین رفته است. با این حال، این مطلب به صراحت بیان نشده است، و ممکن است سنگ تا عصر چهارم به جا مانده باشد. برای بررسی این مورد به مدخل پلان‌تیری مراجعه کنید.