قلمروهای دونه‌داین (سرزمین‌های تبعدیان نومه‌نور)

پس از سقوط نومه‌نور در سال ۳۳۱۹ دوران دوم، دریای بزرگ تعدادی از بازماندگان را به سواحل سرزمین میانه رساند. اینان الندیل و پسران او، ایسیلدور و آناریون بودند که از طریق بندر رومنا هنگامی که دریای بزرگ جزیره را می‌بلعید به سمت سرزمین میانه بادبان کشیدند.

الندیل و مردمان او در مناطق شمالی به ساحل رسیدند و سپس در مناطق مختلف اریادور پخش شدند. شهرهای بزرگ آنان آنومیناس و فورنوست بودند که پادشاهی آرنور را شکل می‌دادند. قلمرویی به معنای «سرزمین پادشاه»، زیرا الندیل که شاه برین هر دو قلمروی جنوب و شمال بود، در آنجا و در کنار چشمۀ ایون‌دیم خان‌ومان گزیده بود.

پسران الندیل، ایسیلدور و آناریون توسط دریا به جنوب رانده شدند و به بندر مستحکم نومه‌نوری‌ها، پلارگیر رسیدند. آنان در آنجا قلمروی خود را بنیان گذاشتند: گوندور، سرزمین سنگی. شهر اصلی آنان اوسگیلیات نام داشت که بر روی رودخانۀ آندوین ساخته شده بود. اما هر یک از برادران قلعه‌ای از برای خود داشتند: مینیاس ایتیل برای ایسیلدور و میناس آنور برای آناریون.

قلمروی شمالی و جنوبی تحت فرمانروایی شاه برین الندیل، با هم یکی بودند. همچنین پس از مرگ او و جانشینی ایسیلدور، همچنان ایسیلدور شاه هر دو قلمرو به حساب می‌آمد، اما پس از مرگ او در مصیبت دشت‌های گلادن، دو قلمرو برای سه هزار سال تا وقتی که آراگورن اله‌سار دوباره بر هر دوی آنها حکم راند، از یکدیگر جدا شدند.