سخن روز

بی ایمان است آن کس که وقتی جاده تاریک می شود سخن از وداع پیش بکشد.

لگولاس سبز برگ , ای که در زیر درختان دیر زمانی به شادی زیسته ای. مراقب دریا باش ! اگر فریاد مرغان دریایی نوروزی را در ساحل بشنوی دیگر دلت در جنگل آرامشی نخواهد بود.

افسوس بر همه ما ! بر همه آنها که در این روزگار پسین پا به عرصه گیتی می گذارند. زیرا اسم این روزگار چنین است : یافتن و از کف دادن.

خرمن کوفتن را به کشاورز بسپارید.شنا کردن را به سمور آبی و سبک دویدن را روی علف و برگ یا برف به الفها!

قدرت فرمانروای تاریکی واضح تر از همه چیز در این رنجش نمود پیدا می کند که باعث شده است همه ی کسانی که هنوز در مقابل او مقاومت می کنند از هم جدا باشند.