پایان شرق (نامی باستانی برای بیشه فنگورن)

«بله، بله، روزی روزگاری از اینجا تا کوه‌‌‌های لون همه‌‌‌اش یک بیشه بود. و این دقیقاً پایان شرق بود.»

صحبت‌‌‌های چوب ریش، برگرفته از کتاب سوم دو برج، فصل چهارم

تا اوایل دوران دوم، انبوهی از جنگل اغلب سرزمین‌‌‌های اریادور را پوشانده بود. در آن ایام، جنگل ذکر شده از اِرِد لوین (کوهستان آبی، یاکوهستان لون) امتداد یافته و به سوی جنوب و مشرق در سرتاسر این سرزمین، مکانی که روزی شایر در آن جای می‌‌‌گرفت ادامه می‌‌‌یافت، کوهستان مه‌‌‌آلود در شرق با آن تلاقی می‌‌‌یافت. یکی از بخش‌‌‌های دورافتاده از بیشه که حتی موفق به رشد پشت حائل کوهستان مه‌‌‌آلود شده بود، منطقه‌‌‌ای می‌‌‌باشد که در نهایت به عنوان بیشۀ فنگورن شناخته شد. در نیمه دوم از دوران دوم، بسیاری از بیشه‌‌‌های بزرگ غربی قطع شدند، در صورتی که درختان فنگورن همچنان پا بر جای مانده بودند. این جنگل پهناور تنها از سمت شرق رشد یافت، و اینگونه بود که چوب ریش به سادگی به یاد آورد که این مکان پایان شرق است.