بزرگترین جزیره ای است که حدودهفتاد مایلی جنوب نوار ساحلی آرورنین درخلیج بالار قرارگرفته است (در حقیقت بزرگترین جزیره مشهور سواحل سرزمین میانه)
به روایت افسانه،این جزیره دماغه شرقی جزیره بزرگتری به نام تول اره سئا«جزیرۀ تنها» است که اولمو (خداوند گار آبها)هنگام انتقال جزیره بزرگ به سرزمین آمان که اقوام وانیار و نولدور را با خود به همراه میبرد، از آن جدا کرده است. گفته میشد که مایا اوسه اغلب به جزیره بالار میآمد. این جزیره به خاطر مرواریدهایش که در آبهای کم عمق اطراف آن به حد وفوروجود داشت، مورد توجه بود. این مرواریدها توسط مردم گیردان جمع آوری میشد و آنها مرواریدها را به طورمجانی به ارباب الفهامیدادند. تاکنون در موردطبیعت یا موقعیت اسکان جزیره مطلبی نگفتهایم ولی واضح است که دست کم در آغاز دوران سوم یا احتمالا قبل از آن مسکونی بوده است. علاوه بر الفهای دریایی، جزیره بالار توسط مردم نارگوتروند کشف شده است و تورگون پس از نبرد داگور براگولاخ در سال ۴۵۵ (اوایل دوران جدید) برای مردم گوندولین در این جزیره پناهگاه ساخت. از این پس او کشتیهایی را برای جستجوی آمان و یاری جستن از والار روانه کرد اما هیچگونه موفقیتی بدست نیاورد. جزیره بالار پس از تخریب بندرگاه در سال ۴۷۲ (دوران اول) و هنگامیکه گیردان وگیل- گالاد فرار کرده و در آنجا اقامت گزیدند به مرکز مهمی تبدیل شد. تا زمانیکه به قطعیت نرسیدهایم باید عنوان کرد که احتمالا کشتی ائارندیل به نام وینگیلوت در اینجا ساخته شد و دیگر اینکه دریا نورد [ائارندیل] از بندرگاه گیردان واقع در جزیره بالار به سوی غرب رهسپار شد.
توضیحات :
تالکین در کتاب «ریشه شناسی» بر این باور است که کلمه بالار از بالاره به مفهوم (ارباب قدرتمند) مشتق شده است. اشاره او به مایا اوسه است که گفته میشد اغلب به جزیره بالار رفت و آمد داشته است. (تاریخ سرزمین میانه جلد ۵، راه گمشده و سایر نوشتهها- ریشه شناسی)