کوه‌های آهنین (قله‌های شمال سرزمین میانه)

در اعماق زمان، زمانی که ملکور برای قدرت بر آردا علیه والار می‌جنگید، بزرگترین سنگر او در اوتومنو در شمال دور جهان بود. برای محافظت از اوتومنو، ارباب تاریکی رشته‌ای از کوه‌ها را برافراشت که در سرتاسر سرزمین میانه قوس داشتند و یک منحنی در امتداد لبه‌های یخبندان قطب شمال را تشکیل می‌دادند. این رشته‌کوه ارد انگرین یا کوه‌های آهنین (که معمولاً کوهستان آهن نیز نامیده می شوند) نام داشت. در قسمت غربی محدوده، جایی که به والینور نزدیکتر می‌شدند، او با ساختن یک دژ بزرگ دیگر، آنگباند، که در آن زمان‌های نخستین توسط ستوان ملکور، سائورون، فرماندهی می‌شد، دفاع خود را تقویت کرد.

در پایان جنگ قدرت‌ها، والار بر دفاع اوتومنو غلبه کردند و ملکور را به اسارت گرفتند و او را در زنجیر به والینور بردند. او سه عصر در آنجا ماند تا اینکه بار دیگر به سرزمین میانه بازگشت. اگرچه اوتومنو نابود شده بود، آنگباند در پشت انتهای غربی کوه‌های آهنین باقی مانده بود. در آنجا ملکور دوباره قدرت خود را به دست گرفت و در کوه‌ها تونل حفر کرد. او راهی به سمت جنوب برای نیروهایش ایجاد کرد و تانگورودریم، سه برج عظیم به بلندی خود کوه‌های آهنین را برافراشت.

او از آنگباند با الف‌ها و انسان‌ها در جنوب جنگید و آنها نیز به نوبه خود سعی کردند او را در آنگباند محاصره کنند. آن محاصره به دلیل کوه‌های آهنین که انحنای زیاد آن در سراسر سرزمین های شمالی مانع از محاصره واقعی آنگباند می‌شد، هرگز کامل نشد. با نزدیک شدن به پایان عصر اول، نبردی بزرگ در سراسر شمال در سایۀ کوه‌های آهنین در گرفت و نیرنایث آرنودیاد با پیروزی کامل ملکور به پایان رسید. پس از آن زمان قدرت او به شکلی ظاهراً غیرقابل توقف به سمت جنوب گسترش یافت، تا اینکه والار نیروهای خود را علیه او فرستادند و آنگباند را درهم شکستند.

در فاجعه‌ای که در پی آن جنگ مشهور به «جنگ خشم» به وجود آمد، بلریاند و سرزمین‌های مجاور آن توسط دریای بزرگ غرق شدند. احتمالاً کوه‌های آهن نیز حداقل در امتداد قسمت غربی طول خود در این زمان از دست رفتند. این امکان وجود دارد که کوه‌های شرقی‌تر این رشته‌کوه به جا مانده باشند، اما آنها باید در شمال و بسیار دورتر از هر بخش شناخته‌شده‌ای از سرزمین میانه قرار داشته باشند.