سارن گبیر (تندآبه‌های آندوین)

نامی برای تندآبه‌های خطرناک رود آندوین، که معادل الفی میخ‌های سنگی است و اشاره به صخره‌های تیز و خطرناک انتهای شمالی آن دارد. این صخره‌ها در بستر رود جایی که به جنوب به سمت تپه‌های امین‌مویل جریان می‌یافت ظاهر می‌شدند. با اینکه تندآبه ها فقط یک مایل درازا داشتند، آنقدر خطرناک بودند که مانع هرگونه رفت و آمد در رودخانه می‌شدند، و گفته می‌شد که هیچکس از این گذرگاه آبی جان سالم به در نبرده است. برای تاجران و دیگر قایقرانانی که از این قطعه از رودخانه می‌گذشتند، مسیری برای حمل قایق‌های سبک در ساحل غربی رودخانه قرار داشت که به خلیج طبیعی کوچکی در انتهای جنوبی سارن گبیر ختم می‌شد.

گذر از تمام نقاط رودخانه آندوین از محل تندآبه‌ها به سمت جنوب مشکل می‌شد: آبشارها، مرداب‌ها و استحکامات راه هرکسی را که میخواست از سمتی به سمت دیگر،مخصوصا مخفیانه بروند سد می‌کرد.به همین دلیل کران شمالی تندآبه‌ها گذرگاهی استراتژیک را مشخص می‌کردند، و از آنجا که گوندوری‌ها هیچگاه ادعای سرزمین‌های این منطقه را نداشتند، در زمان نارماکیل اول دژهایی در مسیر آندوین و بالاتر از تندآبه‌ها بنا کردند تا در برابر مهاجمان پاسداری کنند.

در زمان جنگ حلقه این دژها رها و ویران شده بودند، اما سرحدات شمالی سارن گبیر همچنان برای گذرکنندگان از رودخانه مفید بود. همینجا بود که آراگورن گالوم را بعد از دستگیری به سمت دیگر رودخانه آورد، و بعدها سواران سیاه هم در جستجویشان به دنبال حاملان حلقه از همین راه گذشتند. این نکته هم قابل توجه است که یاران حلقه دقیقا در همین نقطه به گروهی از اورک‌ها برخوردند که آخرین گذر آندوین پیش از تندآبه‌ها را اشغال کرده بودند.