درو (مردمی که بعدها درو ا‌داین نام گرفتند)

نژادی از انسان‌ها که به آن‌ها ووزه یا مردان وحشی جنگل می‌گفتند. خودشان، در زبان خود، نام دروگو را بر خویش نهاده بودند. وقتی که اولین بار الف‌ها این مردم را دیدند نام دروگو را به سامانه‌ی زبانی خود برگرداندند و در زبان سینداری نامشان به درو ترجمه شد.

چون الف‌ها، آن‌ها را بهتر شناختند و  متوجه دشمنی شدید آن‌ها با مورگوت و موجودات وی گشتند نام ایشان نیز تغییر کرد. درو، بخش پایانی «اداین» به خود گرفت. «اداین» واژه‌ای مخصوص متحدان اصولی الف‌ها از میان انسان‌های دوره‌ی اول بود. پس نژاد ووزه، در سینداری درو اداین نام گرفت. اصطلاح مذکور در واژگانی مانند جنگل درو اداین –جایی که گان بوری گان و مردمش در شمال میناس تیریت در آن می‌زیستند- باقی ماند.