آنار (خورشید)

در روزگار درختان، والینور برای هزاران سال با نور دو درخت روشن بود، تلپریون سیمین ولائوره لین زرّین. وقتی آنان به دست ملکور و اونگلیانت نابود شدند والینور در تاریکی فرو رفت. اما با قدرت نیه نا و یاوانا، آخرین شعله های لائوره لین قبل از مرگش جمع آوری شد و آری ینِ مایا در آسمان کشتی آن را هدایت می نمود. وانیار آن را، آنار زرّین شعله نام دادند، شعله خورشید.

والینور در مغرب جهان بود پس اولین خورشید از غرب طلوع کرد نه شرق. در اصل آری ین باید پیوسته آنار را از غرب به شرق و برعکس هدایت می کرد، طوری که همیشه در آسمان باقی بود. اما والار تدبیری نو اندیشیدند که آنار به هنگام مغرب در دریاهای دوردست غربی فرود آید و دوباره در هر صبح از شرق طلوع کند.