آلفیرین (نامی که الف‌ها بر گل سیمبلمینه نهادند)

مکان: به طور خاص با سرزمین‌های جنوبی روهان و گوندور مرتبط است (به‌خصوص له‌به‌نین)

تلفظ: a’lfirin

معنی: (تحت‌اللفظی) «نامیرا»^[۱]

نام‌های دیگر: فراموشم مکن، سیمبلمینه، اویی‌لوس

«و ناقوس‌های طلایی مالوس و آلفیرین می‌نوازند

در دشت‌های سبز له‌به‌نین»

لگولاس

آخرین رایزنی، بازگشت شاه

نامی الفی به معنای نامیرا، و یکی از نام‌هایی که الف‌ها بر روی گلی که آدمیان سیمبلمینه می-خواندند، گذاشته بودند (الف‌ها خود از نام اویی‌لوس برای اشاره به این گل استفاده می‌کردند). این نام از روال رویش انبوه این گل بر مقبره آدمیان برگرفته شده است: آلفیرین بر روی پشته‌ی شاهان در روهان، و همچنین آرامگاه الندیل دیده شده است. شکل گل، ناقوس‌شکل توصیف شده، و اگرچه به نظر می‌رسد رنگ معمول آن سفید است، اما در رنگ‌های ملایم دیگر هم پدیدار می شود.

کریستوفر تالکین در تفاسیرش در کتاب قصه‌های ناتمام، اشاره می‌کند که توصیف لگولاس (ناقوس‌های طلایی مالوس و آلفیرین که در بالا آمده است) آنچنان با توصیفات دیگر از این گل همخوانی ندارد، و اظهار می‌کند که در اینجا استفاده از این نام ممکن است اشاره به گلی کاملا متفاوت باشد. از طرفی دیگر، گل‌های طلایی له‌به‌نین می‌توانند گونه‌ای رنگی از آلفیرین سفید باشند که معمولا بر روی مقبره‌های آدمیان می‌رویند.

یادداشت‌ها:

[۱] به نظر نمی‌رسد که معنای نام «نامیرا» در اینجا اشاره به جاودان بودن گل‌ها داشته باشد. تالکین در نامه ۳۱۲ به امی رونالد به تاریخ ۱۹۶۹، این نام را مرتبط با «گل جاوید» می‌داند، گل یادبود یا چیدمانی که بر روی قبر قرار می‌گیرد. به این ترتیب، آلفیرین (از پیشوند نفی/تضاد آل- و فیرین «میرا» در سینداری) نه به نامیرا بودن، که به زنده نگاه‌داشتن یاد اموات اشاره دارد. در این معنی، نامیرا بازتابی از نام سیمبلمینه یا فراموشم مکن در زبان آدمیزادگان، گل مزار روهیریم می‌باشد.