مرگ سنت برندن

[torambar 1,523]

Imram : The Death of Saint Brendan

در جایی به این شعر برخوردم . لطفا هرگونه اطلاعاتی در مورد این شعر دارین اینجا بگین .

اولش چند بیتش رو که خوندم فکر کردم به رفتن ائارندیل به آمان میگه ، ولی بعد حدس زدم که در مورد رفتن آماندیل به غرب هست . شعر رو تنوتسنم کامل بخونم ، فقط ابیاتی از وسطش رو خوندم .

این شعر تو جلد نهم تاریخ سرزمین میانه تو فصل Notion Club Papers هست . ( معنیش چیه ؟ ;)\ )

At last out of the deep seas he passed,

and mist rolled on the shore;

under clouded moon the waves were loud,

as the laden ship him bore

to Ireland, back to wood and mire,

to the tower tall and grey,

where the knell of Cluian-ferta’s bell

tolled in the green Galway.

Where Shannon down to Lough Derg ran

under a rainclad sky

Saint Brendan came to his journey’s end

to await his hour to die.

‘O! tell me, father, for I loved you well,

if still you have words for me,

of things strange in the remembering

in the long and lonely sea,

of islands by deep spells beguiled

where dwell the Elven-kind:

in seven long years the road to Heaven

or the Living Land did you find?’

‘The things I have seen, the many things,

have long now faded far;

only three come clear now back to me:

a Cloud, a Tree, a Star.

We sailed for a year and a day and hailed

no field nor coast of mean;

no boat nor bird saw we ever afloat

for forty days and ten.

We saw no sun at set or dawn,

but a dun cloud lay ahead,

and a drumming there was like thunder coming

and a gleam of fiery red.

Upreared from sea to cloud then sheer

a shoreless mountain stood;

its sides were black from the sullen tide

to the red lining of its hood.

No cloak of cloud, no lowering smoke,

no looming storm of thunder

in the world of men saw I ever unfurled

like the pall that we passed under.

We turned away, and we left astern

the rumbling and the gloom;

then the smoking cloud asunder broke,

and we saw the Tower of Doom:

in its ashen head was a crown of red,

where the fishes flamed and fell.

Tall as a column in High Heaven’s hall,

its feet were deep as Hell;

grounded in chasms the water drowned

and buried long ago,

it stands, I ween, in forgotten lands

where the kings of kings lie low.

We sailed then on, till the wind had failed,

and we toiled then with the oar,

and hunger an thirst us sorely wrung,

and we sang our psalms no more.

A land at last with a silver strand

at the end of strenght we found;

the waves were singing in pillared caves

and pearls lay on the ground;

and steep the shores went upward leaping

to slopes of green and gold,

and a stream out of rich and teeming

through a coomb of shadow rolled.

Through gates of stone we rowed in haste,

and passed and left the sea;

and silence like dew fell in that isle,

and holy it seemed to be.

As a green cup, deep in a brim of green,

that with wine the white sun fills

was the land we found, and we saw there stand

on a laund between the hills

a tree more fair than ever I deemed

might climb in Paradise;

its foot was like a great tower’s root,

it height beyond men’s eyes;

so wide its branches, the least could hold

in shade an acre long,

and they rose as steep as mountain-snows

those boughs so broad and strong;

for white as a winter to my sight

the leaves of that tree were,

they grew more close than swan-wing plumes,

all long and soft and fair.

We deemed then, maybe, as in a dream,

that time had passed away

and our journey ended; for no return

we hoped, but there to stay.

In the silence of that hollow isle,

in the stillness, then we sang-

softly us seemed, but the sound aloft

like a pealing organ rang.

Then trembled the tree from crown to stem;

from the limbs the leaves in air

as white birds fled in wheeling flight,

and left the branches bare.

From the the sky came dropping down on high

a music not of bird,

not voice of man, nor angel’s voice;

but maybe there is a third

fair kindred in the world yet lingers

beyond the foundered land.

Yet steep are the seas and the waters deep

beyond the White-tree Strand.’

‘O! stay now father! There’s more to say.

But two things you have told:

The Tree, the Cloud; but you spoke of three.

The Star in mind you hold?’

‘The Star? Yes, I saw it, high and far,

at the parting of the ways,

a light on the edge of the Outer Night

like silver set ablaze,

where the round world plunges steeply down,

but on the old road goes,

as an unseen bridge that on the arches runs

to coasts than no man knows.’

‘But men say, father that ere the end

you went where none have been.

I would here you tell me, father dear,

of the last land you have seen.’

‘In my mind the Star I still can find,

and the parting of the seas,

and the breath as sweet and keen as death

that was borne upon the breeze.

But where they they bloom those flowers fair,

in what air or land they grow,

what words beyond the world I heard,

if you would seek to know,

in a boat then, brother, far afloat

you must labour in the sea,

and find for yourself things out of mind:

you will learn no more of me.’

In Ireland, over wood and mire,

in the tower tall and grey,

the knell of Cluain-ferta’s bell

was tolling in green Galway.

Saint Brendan had come to his life’s end

under a rainclad sky,

and journeyed whence no ship returns,

and his bones in Ireland lie.

شعر رو از اینجا برداشتم :

http://erb.kingdomno...g/poem-the-deat ... r-tolkien/

همچین سایت معتبری نیست ، البته فکر نکنم اشتباهی توش باشه

همینطور در مورد کلمه ی Imram :

http://tolkiengateway.net/wiki/Imram

تو مصرع پنجم ،

to Ireland, back to wood and mire,

منظور تالکین از ایرلند چیه ؟؟؟؟؟

همینطور تو مصرع آخر هم باز این کلمه ی ایرلند اومده

هیم جوره متوجه ارتباط این ایرلند به داستان های تالکین نمیشم

[ت.ت 1,592]

اهم...

خب ترامبار جان خودت که توی عنوان نوشتی "مرگ سنت برندِن"، پس چجوری نتیجه گرفتی مربوط به آماندیله داستان؟!:دی ... توی همون لینکی که دادی گفته درباره ی سفر دریایی ـه قدیس برندن، یکی از راهبان ایرلندی ـه... پس اومدن کلمه ی ایرلند بی ربط نیست... البته همونجا گفته سفر آئلفواین {فک میکنم یکی از نوادگان ائارندیل} و رفتنش به آمان از این روایت ِسنت برندن الهام گرفته شده...

شعر رو یکمشو خوندم... اگه رفقا پایه باشن ترجمه ش کنیم... خالی از لطف نیست...

ارادتمند...

ت.ت

[torambar 1,523]

ممنون بابت توضیحات

من بیت های آخرش رو خوندم . از اونا نتیجه گرفتم که باید یه مسافرت دریایی به آمان باشه

به خصوص این بیت ها :

where the round world plunges steeply down,

but on the old road goes,

as an unseen bridge that on the arches runs

to coasts than no man knows.’

in a boat then, brother, far afloat

you must labour in the sea,

and find for yourself things out of mind:

you will learn no more of me.’

با ترجمه هم موافقم . همون چند تا بیتی رو که خوندم ، ترجمه کردم

ویرایش : تورین جون یه لطفی میکنی اون واژه ی ترامبار رو اینقدر واضح تو چشم ما فرو نکنی ؟ من وقتی که اینجا عضو شدم فقط یه بار سیل رو خونده بودم ... راحت بگو تورامبار ;)

[3DMahdi 14,529]

خیلی جالبه! ممنون تورامبار جان اینو ندیده بودم.

الان یه سرچ کوچیک کردم و یکم اطلاعات درباره اش گیر آوردم که جالبه.

Notion به معنی تصور و خیاله

Notion Club (که شاید بهتره ترجمه نشه) یک محفل بحث خیالی در دانشگاه آکسفورده که تالکین اونو با الهام از محفل واقعی خودشون(Inklings) که در بین سالهای 1930 تا 1950 با سی اس لوئیس و غیره برگزار میکردن ساخته.

تالکین میخواسته کتابی با عنوان The Notion Club Papers (کاغذهای محفل خیال) بنویسه و توی اون کتاب وقایعی که توی کلوپ رخ میده رو شرح بده. تالکین کار نوشتن کتاب رو در سال 1945 شروع میکنه در حالی که داستان در 1980 اتفاق میافته و توی یکی از همین کاغذها اتفاقات خیالی برای دهه 70 رو تعریف میکنه!

یکی از افراد حاضر در این محفل اسمش Alwin Arundel Lowdham هست و درباره یک سری از خوابهاش درباره پیدا کردن نومه نور، داستانهای نومه نور و زبانهای سرزمین میانه( مثل کوئنیا، سیندارین و آدونائیک) بحث میکنه. (از عنوان lucid dream برای این خواب استفاده کرده که تا اونجا که من فهمیدم خوابیه که طرف توش میتونه هر کاری که میخواد بکنه و به صورت سریالی و ادامه دار هست!) گرچه داستان کامل نشد اما در آخر معلوم میشه که Alwin یه جورایی تجسم دوباره الندیله.

Alwin صورت مدرن شده Ælfwine هست که در زبان انگلیسی قدیم به معنی «دوست الفها» یا همون الندیله.

برگه هاش شامل شرح وقایع این محفل خیالی در جلد نهم تاریخ سرزمین میانه چاپ شده.

فعلا همین موارد رو پیدا کردم

پ.ن:

شاید گفتن این موارد خالی از لطف نباشه:

آئلفواین از نوادگان ائارندیل نیست.

در نسخه اولیه سیلماریلیون قرار بود یک دریانورد انگلیسی به اسم Ottor Wǽfre که الفها اونو Eriol مینامیدن بره و به طور اتفاقی تول اره سئا رو پیدا کنه و داستانهای سیلماریلیون و ارباب حلقه ها رو از اونا بشنوه و برای ما بیاره. اریول بعدا لقب Ælfwine به معنی دوست الفها رو میگیره. {هنوز مطمئن نیستم که تلفظش چیه اما من آئلفواین تلفظ میکنم}

توی این شعر درباره سنت برندن ایرلندی و رفتنش به غرب گفته و توی متن اون لینک هم گفته که سفر آئلفواین به غرب از اون الهام گرفته شده.

داستان آئلفواین توی کتاب داستانهای گمشده(دو جلد اول تاریخ سرزمین میانه اومده)

پ.پ.ن به برادر ت.ت:

ترجمه شعر کار خیلی سختیه و اصلا در توان من نیست. میتونم به نثر ترجمه کنم اما به شعر نه. در ثانی متن زیاد طولانی نیست که لازم باشه چند نفره ترجمه بشه. اگه میتونی خودت ترجمه اش کن تا دعای خیر جماعت آردا پشتت باشه. اگه بقیه دوستان هم مایل بودن میتونن کمکت کنن.

[لگولاس سبزبرگ 342]

من شش خطش رو ترجمه کردم:

درگذشته ازدریاهای عمیق اوگذشت

ومه در ساحل نورد

زیرماه تیره امواج بود بلند

به عنوان کشتی را حامل لادن

به ایرلند به چوب و در منجلاب فرو بردن

به برج های خاکستری و بلند

ویرایش شده در ژانویه 22, 2014 توسط لگولاس سبزبرگ

[الوه 8,414]

ممنون از تلاشتون برای ترجمه Hasgreayt

گوگل ترنسلیت ابزار کاملا نامناسبی برای ترجمه به فارسی هست

ساده ترین ترجمه ای که میشه ارائه داد و خط به خط هست، اینه:

بالاخره او از دریاهای عمیق گذشت

و مه برروی ساحل حلقه زد

در زیر ماه ابر گرفته، امواج پر سروصدا بودند

وقتی کشتی بارگیری شده او را برد

به ایرلند، به جنگل و باتلاقش

به برج بلند و خاکستری

جایی که صدای ناقوص عزا برای کلویین-فرتا به صدا در آمد

در گال وِی سبز

درهرحال من یکی از مخالفان ترجمه ی شعر هستم، روح اثر از دست میره در اکثر مواقع (اگه نگم همه ی موارد!) حتی اگه توسط یه حرفه ای هم انجام بشه همیشه نمیشه به نتیجه امید داشت...

ویرایش شده در دسامبر 5, 2013 توسط الوه