رفتن به مطلب

Recommended Posts

baradil soldier of dale

دود آتش از میان فضای بی درختی که در کنار رودخانه قرار داشت, بر می خواست. بارادیل به آرامی پشت درختی در حاشیه ی فضای باز پنهان شد و آن جا را زیر نظر گرفت. مردی تنها سخت مشغول روشن نگه داشتن آتش بود. از چهره ی گندمگون و موهای پرکلاغی اش معلوم بود که از مردمان روون است. اما بارادیل به شک افتاد که ممکن است این مرد از افراد لورگان نباشد. تازه نمی دانست که تنها است یا خیر. به همین دلیل حمله ور نشد و مدتی سرجای خود ماند.

مرد خطاب به شخصی که معلوم نبود کیست فریاد زد:" لعنت بر شماها! نباید زیر باران رهایشان می کردیم. الان تر هستند و آتش به سختی روشن می ماند." اما پاسخی نشنید.

بارادیل شمشیرش را قلاف کرد. دودل بود که آیا می تواند از او کمک بگیرد یا نه. قطعا به تنهایی نمی توانست به راه ادامه بدهد. نفس عمیقی کشید و جلو رفت. مرد با شنیدن صدای پا برگشت و با دیدن بارادیل کورکورانه به دنبال کمانشش گشت.

بارادیل آغاز کرد:" نترس! کاری با تو ندارم. در این جا گم شده ام و آذوقه ام هم در حال اتمام است. به کمکت نیاز دارم." و شمشیرش را به نشانه ی اعتماد بر زمین گذاشت.

مرد با نگاهی مظنونانه به او انداخت و گفت:" بسیار خب! اول کمان و ترکشت را هم زمین بگذار. تا موقعی که دوستانم نیامده اند. همان طور بی حرکت کنار آتش بنشین. اگر کوچک ترین خطایی ازت سر بزند مجبور می شوم یک تیر حرامت کنم."

بارادیل چاره ای جز اطاعت نداشت و محبور شد طبق خواسته ی آن شرقی عمل کند. مدتی همانجا نشست تا این که حوالی ظهر سر و کله ی دو شرقی دیگر از میان درخت ها پیدا شد. یکی از آن ها بر دوشش گوزنی را حمل می کرد.

آن دو با دیدن بارادیل متعجب بر سر جای خود ایستادند. یکی از آنان که قد بلندی داشت از همان مردی که بارادیل را زیر نظر داشت پرسید:" بورتاند , این دیگر کیست؟"

بورتاند پاسخ داد:" هنوز نمی دانم اولفاست. فکر می کنم بهتر است خودش توضیح دهد."

***

آن سه مرد به دور آتش نشستند و نفر سوم که نامش بلوردن بود , شروع به بریان کردن گوزن کرد. بارادیل نیز مشغول تعریف تمام جزئیات سفرش شد و آن سه دوست نیز به دقت گوش فرا می دادند. هنگامی که داستانش به پایان رسید اولفاست اینگونه آغاز کرد:" نمی دانم چرا حس می کنم حرفایت دروغ نیست. بسیار خب! می توانیم کمکت کنیم تا در کمال سلامت از این سرزمین بگذری. اما بیش از این یاریت نمی کنیم. ما اصلا دلمان نمی خواهد با آگاندائور درگیر شویم." سپس رو به بورتاند کرد و گفت:"اسبش را پیدا کن و به این جا بیاور."

بارادیل با لحنی پرخاشگرانه پرسید:"او کیست؟ یعنی در این حد خطرناک است؟ فکر نکنم درگیری با آگاندائور بدتر از جنگیدن با گوندور باشد. مگر نه؟ شما چه طور و با چه جرئتی وارد نبرد با گوندور شدید؟ آیا خدمت به سائورون ملعون بدتر از همه ی این ها نیست؟"

اولفاست دستی به موهای بلند سیاهش کشید. نیشخندی زد و گفت:"خیلی چیز ها را نمی دانی."

" بعد از اینکه سرزمین فراموش شده به زیر آب ها رفت , مردمان ما بعد از پیمودن راهی بس طولانی به اینجا آمدند و به واسطه ی دوستی با دورف های ناراگ زیگیل قدرتمند تر از پیش شدند. پادشاهان ما سالیانی طولانی در صلح زندگی می کردند تا اینکه سائورون برای اولین بار به روون آمد. پادشاهمان خامول از او به گرمی اسقبال کرد. زیرا افسانه ها می گویند در آن زمان سائورون سیمایی زیبا داشت و هنوز نیات پلیدش رو نشده بود. سائورون پیشکشی به خامول اعطا کرد و او نیز به نیت دوستی پذیرفت. اما آن طور که در داستان آمده خامول بعد از پذیرفتن پیشکش هرروز بیشتر تحلیل می رفت. به طرز عجیبی فرتوت شده بود و اختیارش دست خودش نبود و مدام حرف هایی بی معنی بر زبان میاورد. تا این که یک شب برای همیشه از رومنوست رفت و دیگر هیچ وقت دیده نشد. کسی نمی داند که چه بر سر او آمده است."

"بدین ترتیب پادشاهانی که از پی خامول آمدند تسلط سائورون را بر روون به رسمیت شناختند. اما هنوز سائورون مردمان ما را برای جنگ احضار نکرده بود. تا اینکه سالیان دراز بعد در کالبدی ترسناک و نفرت آور به ما پیغام فرستاد که در جنگ بر علیه سپاهیان متحد گیل گالاد و الندیل شرکت کنیم وگرنه سرزمینمان را با خاکستر یکسان می کند. ما هم چاره ای جز اطاعت نداشتیم."

"بعد از آن جنگ مدتی از سائورون خبری نبود تا اینکه دوباره او از دول گولدور ما را بر علیه گوندور تحریک کرد. ما همچنان تحت امر او بودیم تا همین شش سال پیش که برای همیشه نابود شد. من خودم هیچ وقت در جنگ با گوندور شرکت نکردم. در آن زمان وظیفه ی من پاداری از مرز های جنوبی در برابر واریاگ های خاند بود. واریاگ ها بدون شک بی رحم ترین آدمیان هستند. حتی شایعه شده بود که بعضی از آنان به فرمان سائورون با اورک ها جفتگیری کردند و نژاد یلید اما قدرتمند از اورک ها را به وجود آوردند. بعد از سقوط سائورون اولفانگ به ما مرزداران جنوب دستور داد تا تمام اورک هایی که از نورنن به روون می گریختند را نابود کنیم و در این کار هم موفق شدیم."

بارادیل پرسید:"اما چیزی در مورد آگاندائور نگفتی!"

اولفاست پاسخ داد:" او یکی از مردمان اومبار است. و از طرف سائورون مامور بود تا در روون و هاراد سربازگیری کند. چیز زیادی در موردش نمی دانم ولی شنیده ام مرد خطرناکیست و تا حدی ساحری آموخته است. اولفانگ بعد از سقوط سائورون او را از روون بیرون کرد. مدتی در جنگل تائور نیمرایس و شمال دریای داخلی به کارهای شرورانه اش پرداخت و اکنون می پندارم عازم اومبار باشد. لورگان هم یکی از فرماندهان جنگ با گوندور بود.آدمي به غايت احمق و بی اختیار. وقتی شنیدم چشمش را کور کردی بی نهایت خوشحال شدم."

بارادیل با خود فکر کرد:"اومبار!ولی باید قبل از این که از روون خارج شود جلویش را بگیرم."

ویرایش شده در توسط baradil soldier of dale

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
baradil soldier of dale

با دمیدن پگاه چهار سوار آماده ی عزیمت به جنوب شدند. مدتی را در امتداد نهر راندند تا این که به پلی چوبی رسیدند که در قسمت کم شیب تر رودخانه ساخته شده بود.بعد از عبور از پل, راه همچنان درون بیشه ادامه داشت. بارادیل با بودن سه مرد بومی تا حدودی احساس امنیت خاطر می کرد. سه سوار عبوس همچنان می راندند تا این که بارادیل نتوانست بیشتر از این سکوت را دوام بیاورد. پرسید:" آیا الف ها در این بیشه مخفیانه به حیات ادامه می دهند؟"

اولفاست همچنان که به جلو خیره شده بود پاسخ داد:"آری. عده ای زیادی از آنان در جنگل های دامنه می زیند.آن ها مردمان خطرناکی هستند. می گویند از خون نوزادان عطش خود را رفع می کنند."

بارادیل خنده ی خود را از حرف های بی سر و ته اولفاست پنهان کرد.

اولفاست ادامه داد:"از خوف الف ها کسی به این بیشه نمی آید مگر عده ای سبکسر مانند ما. ما شکارچی هستیم. اکثر جانوران زمستان ها به اعماق جنگل پناه می برند , به همین خاطر مجبور شدیم تا این حد به شمال بیاییم. اما کاش فقط الف ها در این بیشه موجبات وحشت ما را پدید می آوردند. سالیانی دور پیش از حال دو پیرمرد به این جا آمدند. ساحرانی در ردایی نیلگون و آسمانی فام. گویند کومه ی آنان در انتهای شرقی بیشه است, مکانی افسون شده."

بورتاند از این که شاید حرف های اولفاست دلهره ای در بارادیل ایجاد کرده است , شادمان شد و در ادامه ی حرف فرمانده اش موذیانه گفت:"نخجیرگر را فراموش کرده ای اولفاست! نخجیرگر سیاه. شکارچی قلوب و نفوس.شب های مه آلود سوار بر اسب سیاهش به دنبال گمشده گان در درون بیشه می گردد."

بارادیل کوچک ترین اعتنایی به حرف های بورتاند نکرد و سرش را مدتی پایین انداخت. ناگهان اولفاست افسار اسب خود را کشید و ایستاد. صدای خفیف در سمت چپ جاده شنیده شد. ناگهان گربه ای راه راه اما عظیم الجثه از میان درخت ها به روی بلودرن و اسبش جهید. اسب سرنگون شد و حیوان سوار را به دهان گرفت و به کناری انداخت. اولفاست شتابان تیری در کمان گذاشت اما اسبش رم کرد و به زمین افتاد. گربه ی خشمگین به سمت اولفاست حمله ور شد تا کار او را نیز یکسره کند اما بارادیل تیری به پهلوی او پرتاب کرد.گربه برگشت تا به سمت بارادیل یورش ببرد اما اولفاست سبک تیغی از میان برکشید و جراحتی بر شکم جانور وارد نمود. گربه نعره ای سوزناک کشید و به همان سمتی که آمده بود , گریخت.

اولفاست سرش را به نشانه ی تشکر از بارادیل تکان داد.از جای خود برخواست و به سمت پیکر دوستش دوید. اشک بر چشمان بورتاند حلقه زد و با ناراحتی رو به اولفاست کرد:"دیگر کاری از دستان ما ساخته نیست. او مرده است. باید تا شب نشده او را دفن کنیم.ممکن است نخجیرگر ما را پیدا کند."

بارادیل خشمگین به بورتاند گفت:"اگر کمتر در مورد آن نخجیرگر موهمی سخن می گفتی , بعید می دانم آن حیوان صدای ما را می شنید."

*****

پایان فصل پنجم

ویرایش شده در توسط baradil soldier of dale

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
baradil soldier of dale

فصل ششم: شهر سرد زمستاني

پاسی از نیمروز گذشته بود و برف نرمک نرمک می بارید. به پیشنهاد اولفاست , بارادیل جامه ی سرخ و خفتان مفرغین بلودرن را بر تن کرده بود تا مبادا نژادش نزد شرقی ها فاش شود.اندک اندک شهری در هویدا شد که در دامنه های اوروکارنی آرمیده بود. هنگامی که به دروازه ی شهر رسیدند , اولفاست به بارادیل گفت:" باشلق ات را بر سر بکش و سخنی مگو. اگر متوجه شوند که از مردمان دیل هستی , به چوبه ی دار آویزانت می کنند."

اکثر خانه های رومنوست دو اشکوبه و چوبی بودند و سقفی شیبدار داشتند که توسط انبوهی از کاه پوشانیده شده بود. هیچ کدام از خیابان های شهر نیز سنگفرش نشده بود و در زمان بارش باران و برف به طور آزاردهنده ای گل آلود می شد.

بارادیل با چشمانی گرد به شهر و مردمی نگاه می انداخت که اندک کسانی آنان را از نزدیک دیده بودند. با این که هوا بسیار سرد بود اما رفت و آمد هنوز در شهر جریان داشت. عده ای از اسواران مخوف روون به دلیلی ناشناخته , دسته دسته راه خروج از شهر را در پیش گرفته بودند. جمعی از مردان و سربازان شهر نیز در قسمت مسقف کومه های خود مشغول چپق کشیدن یا کباب کردن گوشت شکاری بودند. بیشتر ساکنان رومنوست سیاه موی بودند اما تک و توک مردان یا زنانی با موهایی به رنگ خرمایی دیده میشد. عده ای از دورف های ناراگ زیگیل نیز مشغول آمد و شد در کوچه پس کوچه ها بودند. دورف هایی تنومند و دارای سیمایی خشن. از همان هایی که سالیان پیش در کارزار واپسین اتحاد به نفع سائورون وارد میدان شدند.

اولفاست به درون یکی از خیابان های فرعی شهر پیچید و آن دو نیز از پی او رفتند. اولفاست نگاهی به بارادیل انداخت و گفت:"یادت باشد هیچ سخنی بر زبان نیاوری."

مردی از ساختمان سمت راست آمد و اسب ها را به اصطبل هدایت کرد. سه دوست وارد مسافرخانه ای شدند که روبه روی اصطبل قرار داشت. اولفاست جلو آمد و مشغول صحبت با مهمانخانه دار شد. بارادیل و بورتاند نیز بر میزی در کنار بخاری نشستند. بعد از دقایقی مهمانخانه دار آن ها را به اتقشان در طبقه ی بالا راهنمایی کرد. اولفاست رو به آن دو کرد و گفت:"بعد از تاریک شدن هوا برای صرف شما دوباره به پایین خواهیم رفت اما تا زمان موعود اینجا بیاسایید."

ویرایش شده در توسط baradil soldier of dale

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
baradil soldier of dale

با غروب خورشید سه همسفر برای صرف شام به طبقه ی پایین مسافرخانه رفتند. به واسطه ی نور اندک عده ی قلیلی در تالار دیده می شدند. سه یار بر سر میزی نشستند که در انتهای آن سربازی مشغول صرف غذا بود. اولفاست پرسید:"برای چه تعداد کثیری از اسواران به بیرون رومنوست اعزام شده اند؟"

سرباز با دهانی پر جواب داد:"مگر نمی دانی چه شده؟ واریاگ ها و هارادریم ها درحال پیشروی از جنوب هستند.به روستاهای ما یورش می برند , غارت می کنند,در سر راهشان مزارع را طعمه ی حریق می کنند."

نگرانی در چهره ی اولفاست و بورتاند هویدا شد. زیرا خانه و کاشانه ی آنان در جنوب روون قرار داشت و یحتمل از تجاوز هارادریم ها مصون نمانده بود.

وحشتزده رو به بورتاند کرد و گفت:" باید در اسرع زمان به آن جا برویم. بر ماست که سحرگاه فردا راه بیافتیم."

سرباز مداخله کرد:"می توانید فردا به همراه پسر کهین شاه اولفانگ , اولدور , عازم شوید. سپاهی قدرتمند از تمامی دژ های روون او را تا روون همراهی خواهند کرد. اولفانگ با عزیمت فرزند ارشدش اولوارث مخالفت کرد. زیرا نمی خواست او را نیز به مانند برودا روانه ی مرگ کند."

اولفاست از جایش برخواست و بارادیل را به گوشه ای احضار کرد و گفت:" شرایط وخیم تر از پیش شده.حتم دارم آگاندائور آنان را تحریک به حمله کرده است. اگر می خواهی او را بیابی راهی در پیش رو نداری مگر این که به همراه ما وارد کارزار شوی."

بارادیل جوابی نداد.چون می دانست حق با اولفاست است ولی پذیرفتن جنگیدن برای کسانی که شش سال پیش خویشاوندانش را هلاک کرده بودند , برایش دشوار بود.

اولفاست ادامه داد:"می دانم به چه چزی می اندیشی ولی چاره ای نیست. بیا برویم گشتی بزنیم. باید خفتانی برای خود پیدا کنیم تا مارا نیز به جمع افراد اولدور بپذیرند."

سپس از بارادیل روی تافت و از سرباز تقاضا کرد که آنان نیز به ارتش اعزامیان ملحق شوند.

سرباز گفت:"ترتیبی می دهم که در زمره ی اسواران باشید. اما این برایتان به قیمت پانزده سکه ی نقره تمام می شود. چون خلاف قوانین این دیار است که کسانی را که اندک سررشته ای در محاربه سوار بر اسب را ندارند , به جمع اسواران بپذیریم."

اولفاست و بورتاند همان اندک سکه ای را که با خود داشتند به سرباز دادند.

سرباز دستانش را بر هم سایید و گفت:"امشب همراه من به اصطبل بیایید تا جوشن مفرغین را بر اسب هایتان را بیاویزیم. فردا پیش از برآمدن خورشید بیدارتان خواهم کرد."

***

نیمه های شب بارادیل و دوستانش از اصطبل بازگشتند تا اندک زمان باقی مانده تا پگاه را بیاسایند. به مهمانخانه دار شب خوشی گفتند و راهی اتاق خود شدند. بارادیل بر روی تخت نشست. هوای اتاق به شدت سرد بود. اولفاست چفت در را انداخت و مشغول رو به راه کردن آتش شومینه شد. بورتاند در حالی که بر تخت دراز کشیده بود از اولفاست پرسید:"به نظرت از این کارزار جان سالم به در می بریم؟"

اولفاست اعتنایی نکرد و کنده ای به درون آتش افکند.

شب عمیق تر شد و برف همچنان بی امان می بارید.بارادیل از خواب پرید زیرا از شدت سرما نمی توانست بخوابد. آتش شومینه نیز فروکش کرده بود و به سختی می شد درون اتاق نیمه تاریک را دید.هنگامی که از جایش برخاست , بورتاند به او گفت:"این وقت شب به کجا می روی؟"

بارادیل پاسخ داد:"می روم چند کنده ی دیگر از مهمانخانه دار بگیرم.آتش خاموش شده. نمی توانم بخوابم." شمعی روشن کرد. چفت در را به آرامی کنار زد و به طبقه ی پایین رفت.اثری از مهمانخانه دار نبود. در را گشود و وارد کوچه شد تا شاید بتواند از صاحب اصطبل کمک بگیرد. اما صدایی آشنا او را سرجایش میخکوب کرد.

در چندقدمی اش مردی یک چشم به او گفت:"فکر نمی کردم تا این جا دوام بیاوری."

ویرایش شده در توسط baradil soldier of dale

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
baradil soldier of dale

بارادیل با سرعت به سمت در دوید اما یکی جلوی در ایستاد.بارادیل با قدرت به او تنه زد و هر دوی آن ها به درون مسافرخانه افتادند. شتابان از جایش برخاست و به سمت پله ها دوید. اما دستی پای او را گرفت.لگدی به صورت آن مرد زد و هراسان اولفاست و بورتاند رو ندا داد. آن دو نیز سراسیمه از اتاق بیرون آمدند اما با دیدن افراد لورگان به اتاق خزیدند.به محض آن که بارادیل وارد شد اولفاست چفت در را انداخت. بارادیل لرزان بر زمین ولو شد. صدای لگدهای فراوانی از پشت در به گوش می رسید.

اولفاست گفت:"در نمی تواند بیشتر از این دوام بیاورد."

بارادیل و بورتاند به سمت پنجره ی برف گرفته ی اتاق رفتند. با هر زحمتی بود پنجره را از جای خود در آوردند.

در با چند ضربه ی پی در پی وا رفت اما لورگان و افرادش با اتاقی تاریک و پنجره ای باز مواجه شدند. لورگان به تنی چند از آنان فرمان داد که به سمت کوچه بروند و جلوی فرار آنان را بگیرند. خودش نیز به همراه چهار نفر در اتاق ماند.قدمی به سمت پنجره برداشت تا نگاهی به بیرون بیندازد. اما ناگهان بارادیل و اولفاست از گوشه ی تاریک اتاق جهیدند. لورگان و چهارتن دیگر کاملا غافلگیر شدند.آن دو در چشمی بر هم زدن سه تن از آنان را از پای درآوردند.لورگان نیز با دیدن وضعیت سعی کرد که از میان آن دو بگریزد.اولفاست تلاش کرد تا مانع او شود اما لورگان قوی پیکر و جنگ آزموده به سادگی او را کنار زد و به سمت پلکان گریخت. بارادیل و اولفاست نفر چهارم را به هلاکت رساندند و شتابان از پی او دویدند.

در این اثنا بورتاند که از پنجره گریخته بود, به سمت چندی از نگهبانانی دوید که شب ها در کوچه های باریک و تاریک رومنوست کشیک می دادند.نگهبانان به دنبال او به سمت کوچه دویدند و آن دسته از افراد لورگان که بیرون آمده بودند را بازداشت کردند. لورگان از مسافرخانه خارج شد و سعی کرد به خیابان اصلی بگریزد اما با مشاهده ی سربازان بازگشت تا از طرف دیگر بگریزد اما بارادیل راه را بر او بست. لورگان شمشیرش را ازنیام برکشید و به او حمله ور شد اما اولفاست از پشت به او نزدیک شد و ضربتی به او زد که شمشیرش از دست او افتاد.در همین هنگام نگهبانان فانوس به دست به آنجا آمدند.کوچه تا حدی روشن شد و بارادیل به خوبی توانست چهره ی لورگان را ببیند.برف همچان در حال بارش بود و دانه های درشت آن در چشم و دهان حاضرین نفوذ می کرد.

لورگان بر زانوانش نشست. باردیل تیغ را بیخ گلویش گذاشت گفت:"درست است که من انتظار آمدن تو را نداشتم ولی تو هم انتظار این را نداشتی.فکر کردی که تمام دوستان من را کشتی و الان تو افرادت تقاص آن را پس دادید. آن چیزی را که از من دزدیدی را همین الان بازگردان."

لورگان گفت:"مگر ندیدی که آن را به آگاندائور دادم؟!اگر مایلی دوباره آن را ببینی برو از خودش تقاضا کن!" این را با نیشخندی گفت.

بارادیل دستی به موهای برف گرفته ی خود کشید و گفت:"تو هم فردا صبح به دیدار اولفانگ می روی تا در مورد سرانجامت تصمیم گیری کند.امیدوارم ان جا هم بتوانی در روی او بخندی."

لورگان موذیانه پاسخ داد:"از دوستان دورف خود خبر داری؟فکر کنم خالی از لطف نباشد سراغی از آنان بگیری.شاید هم اکنون ج..."

بارادیل مجالی به او نداد و مشتی بر صورت او زد و بر زمین افتاد. نگهبانان او و باقی افرادش را از خیابان اصلی بالا بردند. اولفاست در حالی که رفتن آنان را تماشا می کرد گفت:"برویم مهمانخانه دار را بیابیم. نمی شود امشب را درون اتاقی درشکسته گذراند."

**********

پایان فصل ششم

ویرایش شده در توسط baradil soldier of dale

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
baradil soldier of dale

فصل هفتم: نبرد نیزارهای نورن

خورشید در میانه ی آسمان بر زره های اسواران شرقی بازتاب خیره کننده ای داشت. سپاهیان اولدور به مانند رودی زرین چهار روز متوالی را بی وقفه در دشت های سرسبز روون جنوبی رانده بودند. اواسط روز پنجم , ارتش به دامنه های غم انگیز کوهستان خاکستر رسید ; کوهستانی که مرز شمالی سرزمین شوم موردور را تشکیل می داد. از روز بعد سپاهیان با سرعت بیشتری به حرکت خود ادامه می دادند. هیچ کدام از سواران نگاهی به سمت راست خود نمی انداخت.چه بسا آن نگاه ممکن بود تداعی گر خاطرات شوم گذشته آنان شود. روزهایی که در دشت خفقان آور گورگوروت گذرانده بودند.روز هایی که در کنار اورک ها آمد و شد می کردند.روز هایی که زیر سلطه ی فرمانروای تاریکی بودند.

سپاهیان اولدور همچنان پیش می راندند تا اینکه بالاخره در روز هفتم راهپیمایی , سایه های مخوف و دهشت آور افل دوات جنوبی نمایان شد.کوهستان سایه ; حفاظ مستحکم موردور از غرب تا جنوب.

سپاهیان اولدور همچنان پیش می راندند تا اینکه بالاخره در روز هفتم راهپیمایی , سایه های مخوف و دهشت آور افل دوات جنوبی نمایان شد.کوهستان سایه ; حفاظ مستحکم موردور از جنوب و نیز غرب.زمین ها هم اکنون بایر تر شده بودند و علفزار های سرسبز جای خود را به خلنگ زارهایی داده بودند. به فرمان اولدور اسواران از حرکت بازایستادند. در جنوب دودهایی سیاه و پراکنده دیده میشدند که سر به آسمان می سراییدند.

از جنوب جاده گرد و خاکی به هوا خواسته بود.سواری نالان و خسته با زحمت فراوان خود را به اولدور رساند. سواری نفسی تازه کرد و سپس با هن و هن گفت:

"سرورم اولدور پسر اولفانگ , مبادا سایه ی شما و پدرتان از سرزمین روون کم شود. قوای پراکنده ی ما در جنوب هر دم به عقب رانده می شوند.اکنون تعدادی از روستا های مرزی را به هارادریم ها و واریاگ ها واگذار کردیم. خط دفاعی ما هر دم شکننده تر می شود. باید سریع تر به کمک آنان بشتابید وگرنه سنگر ما فرو می ریزد."

اولدور جواب داد:"نمی توانم به همین سرعت به میدان بروم.زمان می خواهم تا ارابه سواران به عقبه ی ارتش ما بپیوندند. اکنون فقط عده ای از بالخوت را به نبرد اعزام می کنم."

سوار گفت:"ولی سرورم... با جمعی از بالخوت نمی توانیم مدت زیادی در برابر واریاگ های مخوف و موماکیل هاراد دوام بیاوریم..."

اولدور سخنان سوار را قطع کرد:"می توانیم آنان را مدتی سرگرم کنیم." سپس رو به سواری کرد که در سمت راستش قرار داشت:"بورلاخ! تو به همراه پنج هزار تن از بالخوت ها به کارزار بتاز و با دشمن ستیز کن .من به همراه مابقی افراد همین جا خواهم ماند تا ارابه سواران و دیگر اسوارانی که هنوز نرسیده اند به ما بپیوندند.بخت یاور تو باشد."

بورلاخ به همراه میمنه ی سواران به جنوب تاخت. بارادیل و دوستانش نیز درجمع افراد او قرار داشتند. بارادیل با ترسی عظیم مرکبش را می راند و مدام به این فکر می کرد که آیا از این جنگ جان سالم به در می برد یا خیر.هر دم که پیش می راند دلهره اش بیشتر میشد.اگر امکانش بود از میدان جنگ می گریخت اما این تنها فرصت رویارویی با آگاندائور بود.

حوالی ظهر سپاه به خط مقدم نبرد رسید. هوا به واسطه ی باد خشکی غبارآلود بود و دودهایی که از خانه های آتش گرفته ی اطراف بر می خواست , بیشتر دید را مختل می کرد.آن دسته از مرزبانانی که هنوز زنده مانده بودند به افراد بورلاخ پیوستند. بورلاخ کهنسال تشکیل خطوطی منظم از سواران مهیب نیزه دار داد که از طرفین توسط کمانداران سواره پشتیبانی می شدند.در شیپور برنجی خود دمید و همگی آماده ی محاربه با لکه ای سیاهی شدند که با سرعتی زیاد از جنوب به سمت آنان نزدیک می شد.

ویرایش شده در توسط baradil soldier of dale

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
baradil soldier of dale

پیاده نظام هارادریم ها با درفش سرخ مار نشان خود دیوانه وار به سمت شرقی ها می دویدند. هرکدام جامه ای سیاه و سرخ بر تن داشتند و دستاری بر سر بسته بودند که چهره ی آنان را تا حد زیادی پوشانده بود. به زبان خشن خود فریاد می زدند و قداره های خود را در هوا تاب می دادند.

به فرمان بورلاخ سواران کماندار به سمت پیاده نظام هارادریم ها یورش بردند. تیر ها از هر طرف بر جنوبی ها فرود می آمد. پیادگان دشمن به کلی گیج و متفرق شده بودند.سپس نوبت حمله ی سواران سنگین اسلحه ی بالخوت فرا رسید.همان شیوه ی مرگباری که شش سال پیش در برابر بارادیل و افرادش به کار برده بودند.بارادیل به همراه دوستانش و دیگر اسواران با خشمی مهارناپذیر نیزه های ده فوتی دهشتناک خود را در سینه ی خصم فرو می کردند.پیاده نظام هارادریم با همان سرعتی که یورش آورده بود , وحشت زده به عقب گریخت. در همان حال صدای نفیری ترسناک در میدان نبرد به گوش رسید. واریاگ ها به یاری همرزمان خود وارد کارزار شدند.

مردمی کوچ نشین که در مراتع خاند روزگار می گذراندند. شغل عمده ی آنان پرورش اسبانی تنومند بود که نظیر آنان در هیچ کجای سرزمین میانه یافت نمی شد. مردمی آموخته به شرایط دشوار.اکثر آنان پوستی تیره داشتند و دارای چشمانی باریک و بادامی شکل بودند. در نبرد جنگاورانی بسیار بی رحم و بی باک بودند و از مرگ هراسی نداشتند.

واریاگ ها با بالخوت درگیر شدند.در نبرد و نیزه دوزی سوار بر اسب , دست کمی از شرقی ها نداشتند.بارادیل هیچ وقت در طول عمرش چنین مردانی ندیده بود.مردانی که با ریختن خون هماورد خود وجدانشان آرامش می یافت. دو طرف سفاکانه می جنگیدند. عده ی زیادی از هر دو سپاه هلاک شدند اما هیچ کدام حاضر نبودند تا شکست قطعی دشمن دست از رزم بکشند. اما پس زمانی واریاگ ها به طور عجیبی به عقب نشستند اما بورلاخ دستور تعقیب آنان را صادر نکرد تا آرایش رزمی سپاه حفظ شود. اما ناگهان به نظر شرقی ها آمد که زمین زیرپایشان , به لرزه در آمده است. یکی از سواران وحشتزده فریاد زد:"موماکیل هاراد!"

بارادیل با چشمانی گرد به جلو خیره شد. ناگهان از دل غبار جانورانی عظیم الجثه و عاجدار بیرون آمدند.اسب ها از هیبت موماکیل رم کردند و سواران خود را به خاک می افکندند.موماکیل به خطوط بالخوت یورش بردند. تعداد زیادی از سواران زیرپای آن ها کشته شدند. شرقی ها تلاش می کردند تا چشم آن مخلوقات دهشتناک را هدف بگیرند اما تعداد بسیاری از آنان جان سپردند.بورلاخ می دانست که اگر در این جا بماند به همراه تمامی افرادش به هلاکت خواهند رسید. رو به یکی از آجودان هایش کرد و گفت:

"هر چه سریع تر باید به نیزار های نورن عقب نشینی کنیم.زمین های آن جا باتلاقی است و موماکیل ها نمی توانند به سادگی در آن جا حرکت کنند.آن جا به جنگ ادامه می دهیم تا اولدور به کمک ما بیاید. فرمان عقب نشینی را ابلاغ کن و فی الفور به سمت اولدور بتاز و او را از نقشه ی من با خبر ساز."

ویرایش شده در توسط baradil soldier of dale

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
baradil soldier of dale

روز رو به افول بود.سپاهیان تقلیل یافته ی روون به سان ستونی منظم در دامنه های افل دوات جنوبی راهپیمایی می کردند تا در نهایت به رودخانه برسند و از آن جا با کمک کشاورزان نورن به سمت دریای داخلی عقب نشینی کنند. آن طور که دیدبانان پشت سپاه خبر می دادند , ارتش جنوبی ها و واریاگ ها درصدد تعقیب آنان بر آمده بودند زیرا حمله به داخل سرزمین روون در حالی که سپاهی از شرقی ها در پیش و پس آنان قرار داشت , عملی بس احمقانه بود.

سواران خسته و افگار , با سرهایی خمیده و بی اعتنا به اطراف همچنان پیش می راندند.با محو شدن آخرین ستیغ خورشید , آن ها صدای فریاد های خشن و گوش خراش اورک ها را شنیدند که از دامنه ها به سمت آنان یورش می برند. بارادیل وحشت زده نگاهی انداخت و توانست در گرگ و میش شامگاه هیبت یوروک های بزرگ موردور را ببیند که از جنگ حلقه جان سالم به در برده بودند. شرقی ها هراسان سپر های خود را حایل کردند.اما یوروک ها خود را بر سر اسواران پرتاب می کردند و تلاش می کردند تا آنان را واژگون کنند. هر سواری که به زیر کشیده می شد توسط دیگر یوروک ها به قتل می رسید. بورلاخ دستور تشکیل دو صف به هم چسبیده از سواران نیزه دار داد که توسط کمانداران پشتیبانی می شدند. یوروک ها با دیدن وضعیت پیش آمده تا حدی از شرقی ها فاصله گرفتند و بارانی از تیر را بر سر آنان پرتاب کردند اما در برابر زره دورف ساز شرقی ها بی فایده بودند.

سپاه بورلاخ هم اکنون میان باتلاق و دسته ای از اورک ها گرفتار شده بود. اورک ها برای بار دوم آماده ی هجوم به سمت شرقی ها شدند اما انبوه نیزه ها و طوفان تیر ایسترلینگ ها تلفاتی سنگین بر یوروک ها وارد کرد و به طور موقت آنان را به هزمیت واداشت.در همین میان از پشت سر صدای دویدن کشاورزان و ساکنان نورن به گوش رسید که به یاری شرقی ها آمده بودند.اورک ها با دیدن مشعل های فراوان آنان ترسیدند و به سمت دامنه های تاریک کوهستان بازگشتند.

***

شب عمیق تر شد.ارتش بورلاخ با راهنمایی کشاورزان محلی مشعل به دست , راه خود را از میان باتلاق ها و نیزارهای انبوه می پیمودند. همزمان عده ای از عقبه ی سپاه محافظت می کردند تا مبادا اورک ها از پشت شبیخون بزنند. دو روز بی وقفه همچنان راندند تا اینکه به ساحل دریای غم انگیز نورنن رسیدند. آن عده که هنوز توانایی جنگیدن داشتند به زخمی ها کمک کردند تا از اسب ها پایین بیایند. بارادیل و اولفاست زیر کتف بورتاند زخمی را گرفتند و او را به کنار دریای داخلی کشان کشان آوردند.

بارادیل نگاهی به آب های خاکستری رنگ نورنن نگاهی انداخت که توسط باد غربی به تلاطم افتاده بود. تعدادی زورق در میان نی های کنار دریا دیده می شدند. ابری خاکستری رنگ آسمان شمال دریاچه رو پوشانده بود و در دوردست شبح قله ی مهیب اوردورین دیده می شد.

بارادیل نگاهی به شمال انداخت و گفت:"هیچ وقت فکر نمی کردم که روزی پایم به موردور باز شود."

بورتاند با ناله جواب داد:"کجایش را دیدی؟ اگر روزی گذرت به گورگوروت بخورد چی می گویی؟"

اولفاست بحث را عوض کرد:"پایت چه طور است بورتاند؟زمانی که اسب روی تو واژگون شد, اقبال با تو یار بود که توانستیم تو را از چنگ آن مخلوقات پست نجات دهیم , وگرنه تو هم همان جا کنار آن نگون بخت ها مثله مثله میشدی!من به دنبال یکی از طبیبان محلی می روم تا شاید درد پایت تسکین یابد." این را گفت و آن دو را ترک کرد.

بورتاند نگاهی به اطراف انداخت و گفت:"آب های این جا نیز اهریمنی است. نفرین سائورون زمین و هوا و آب را آلوده می کند.لعنت بر نام او!"

اولفاست دوان دوان بازگشت و با شعف گفت:"زخمی ها را با قایق به شمال دریاچه منتقل می کنند.تازه عده ی زیادی از کشاورزان و مردمان محلی به یاری ما خواهند آمد"

بارادیل با شگفتی پرسید:"این ها کیستند که در این سرزمین شوم به زراعت می پردازند؟"

اولفاست پاسخ داد:"اصالتا از ساکنین هیلدورین می باشند.مردمانی بی آزار و بسیار گوشه گیر که با دیگر انسان ها هیچ مراوده ای ندارند و سرشان به کار خودشان گرم است.در طول سالیان تاریک واریاگ ها آنان را دسته دسته اسیر می کردند تا برده ی سائورون باشند. بعد از سقوط فرمانروای باراد-دور شاه اله سار زمین های این جا را به آنان بخشید."

بارادیل با کنجکاوی سوال کرد:"هیلدورین کجاست؟"

بورتاند چشمانش را گشود و گفت:"شرقی ترین منطقه ی سرزمین میانه.در ساحل دریای بزرگ شرق قرار دارد.هیچ کس نمی داند که در ورای این دریا چه چیزی وجود دارد!"

در همان حال چندی از دیدبانان شتابان وارد اردوگاه شدند.بارادیل و اولفاست به سوی آنان دویدند. یکی از آنان رو به بورلاخ کرد و گفت:"

سرورم. دشمن در حال پیشروی به این جا است.فرماندهی آنان را خود شخص آگاندائور به عهده دارد.تا فردا صبح به این جا می رسند."

بورلاخ پیر فریاد زد:"همه ی بالخوت آماده ی نبرد باشند. کارزار فردا سرنوشت مان را برای همیشه تعیین می کند."

فریاد شور شرقی ها به آسمان رسید.بارادیل شمشیر خود را از نیام کشید و تیغه ی آن را به دقت از نظر گذراند.فردا رو در روی آگاندائور قرار خواهد گرفت.

ویرایش شده در توسط baradil soldier of dale

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
شوالیه سپید

واقعا تا حالا عالی کار کردی....جای تقدیر داره.... :P

diyako :D

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
baradil soldier of dale

واقعا تا حالا عالی کار کردی....جای تقدیر داره.... :D

ممنون.لطف داری دوست عزیز.

بازم خدا را سپاس که توصیف این جنگ هم در این پست به پایان رسید. :P :D :D :D توصیف جنگ که سخته , توصیف جنگ تن به تن بدتر از اون. :D :D

*

*

*

خورشید از فراز خلیج بیداری گذشت و هم اکنون در افق ظاهر شده بود.نور طلایی آن نیزه های شرقی ها را به مانند گندمزاری در میانه ی تابستان , درآورده بود.ارتش ایسترلینگ ها تشکیل یک نیم دایره ای داده بودند که از پشت توسط دریای نورنن محافظت می شد. در پس چهره های مصمم آنان , نگرانی و اضطراب موج می زد. هر کدام نیزه های خود را محکم در مشت می فشردند و به این فکر می کردند که آیا زین پس دوباره نزد خانواده های خود باز می گردند یا خیر.

قشون دشمن برای وارد نمودن ضربه ی نهایی نزدیک می شدند.نقشه ی بورلاخ تا حد زیادی عملی شده بود.موماکیل ها به علت سنگینی وزن نتوانسته بودند از باتلاق ها بگذرند و فقط اورک ها و واریاگ های تبر به دست و باقی هارادریم ها پیش می آمدند. طبق پند مردم محلی , بورلاخ در قسمت های باتلاقی تر آرایش نظامی تشکیل داده بود تا سپاه تا جای ممکن موقعیت افرادش محفوظ باشد.

پییشاپیش طلایه ی دشمن سواری بلند قامت سوار بر مرکب سیاهش پیش می آمد. آگاندئور , با ابهت و عبوس به مانند سایر نومه نوری ها , اما سقوط کرده در تاریکی. از معدود کسانی که اجازه ی شرفیابی به حضور سائورون را داشت. با چشمان سیاه خود سپاهیان بورلاخ را از دیده گذارند. لبخندی بر لبانش نشست , زیرا در هم شکستن چنین سپاهی در نظرش آسان می نمود. دست راستش بالا برد. نبرد آغاز شد:نبرد نیزار های نورن. تنها نبرد پس از جنگ آخرین اتحاد که در خود سرزمین موردور اتفاق افتاد.

سپاهیان دشمن با فریاد های زننده ی خود به نیم دایره حمله ور شدند. اما انبوه نیزه ها و دیوار سپر های ارتش روون مستحکم تر از آن بود که به این سادگی ها در هم بشکند. اما اورک ها خود را محکم بر سپر ها می کوبیدند.هر دو اورک یکی از شرقی ها را از دیوار دفاعی به بیرون می کشیدند و باقی سپاه خصم آن سرباز را به قتل می رساندند. هرچند قشون دشمن در برابر شرقی ها سه به یک تلفات می دادند, اما عده ی آنان بیش از آن بود که این تلفات مشکلی برایشان ایجاد کند.

بارادیل هم اکنون سومین و سهمگین ترین نبرد عمرش را تجربه می کرد. میدان در اندک زمانی پر از جنازه ی سربازانی شد که به خاک افتاده بودند.بوی تعفن اجساد اورک ها و سایرین فضا را پر کرده بود.از هر طرف افراد دو سپاه به درون آب های باتلاق ها می افتادند و عاجزانه تقاضای کمک می کردند. بارادیل با ضربات پی در پی شمشیر خود , افراد سپاه دشمن را به هلاکت می رساند. اما در این میان به دنبال آگاندائور می گشت اما مرد نومه نوری دورتر از آن بود که بتوان به او دست یافت. حلقه ی محاصره ی دشمن همچنان تنگ تر و تنگ تر می شد.

در همان حال که امید ها رو به خاموشی می رفت , نفیر خشن شاخی شنیده شد. در سمت شمال شرقی بیرق خورشید نشان روون به اهتزاز در آمد.شاهزاده اولدور با جمع کثیری از ارابه سواران مخوف و بالخوت به میدان شتافت. سپاهیان دشمن به طور کامل غافلگیر شدند و به مانند نهال هایی نورسته در برابر تندباد , به زمین می افتادند. روحیه ی افراد بورلاخ بالا گرفت و نیرویی مهار نشدنی به قلب سپاه آگاندائور یورش بردند. جمعی از هارادریم ها و واریاگ ها , سلاح خود را بر زمین انداختند و طلب عفو نمودند.

بارادیل در همان میان به همراه باقی شرقی ها به قلب سپاه دشمن زد. در همان میان آگاندائور را دید که به عبث , در جست و جوی راهی برای گریز بود. سریع خود را به اون رساند و مرکبش را پی کرد.اسب به همراه سوارش بر زمین افتاد.

آگاندائور از زمین برخاست و با تعجب به بارادیل خیره شد. بارادیل نیام شمشیرش را به کناری پرتاب نمود و با صدایی خشمناک آغاز کرد:"

شناختی؟بهتر است آن شی کوچک را همین حالا پس بدهی وگرنه پایان خوشی در انتظارت نخواهد بود."

آگاندائور خونسرد و به حالت تحقیر پاسخ داد:" حالا که انقدر برای مرگ شتاب داری , من کمکت می کنم تا به خواسته ات برسی."

بارادیل به نیزه ای چنگ زد و آن را به سمت آگاندائور پرتاب کرد اما او جاخالی داد.سپس با هم گلاویز شدند.مرد نومه نوری نیرومند تر از آن بود که به همین سادگی مبارزه را به حریف واگذار کند. مهارت آگاندائور در شمشیرزنی بالا بود.مدتی صدای چکاچک شمشیرهای آنان ادامه داشت تا اینکه بارادیل احساس خستگی کرد. آگاندائور به ناگه با آرنج ضربتی به صورت بارادیل وارد کرد.بارادیل تعادلش را از دست داد و از پشت افتاد و شمشیرش به کناری پرتاب شد. سعی کرد خود را کشان کشان از دشمن سهمناک خود دور کند اما آگاندائور به سرعت خود را بالای سر او رساند. تیغش را بالا برد تا کار او را یکسره کند اما در این هنگام تیری به کتف راست او اصابت کرد. فریادی کشید به قفا نگاهی انداخت و توانست اولفاست را ببیند که با کمانی بی تیر به او خیره شد. بارادیل از فرصت استفاده کرد و دشنه اش را قلب به آگاندائور فرو برد.مرد نومه نوری بی جان بر زمین افتاد.

بارادیل خسته و زخمی , با صورتی خون آلود به زمین نشست. اولفاست به بالای سر او آمد و با لبخندی شیطنت آمیز گفت:" مانده بودم کمکت کنم یا اینکه بشینم مرگت را تماشا کنم.اما یادم آمد یکبار جانم را نجات دادی."

بارادیل خون را از صورتش پاک کردو گفت:"خودم از پسش بر می آمدم."

اولفاست خنده ی تلخی کرد و گفت:"آری دیدم!" و به بارادیل کمک کرد تا از جایش برخیزد.

بارادیل به اطرف نگاه کرد. جنگ به پایان رسیده بود. بیشتر افراد دشمن کشته شده و مردان باقی مانده به اسارت در آمده بودند. سپس به بالای جنازه ی آگاندائور رفت. چشمان سیاه و نافذ مرد بی جان همچنان باز بود. بارادیل به آرامی یقه ی او را کنار زد.این همه را طولانی را برای پس گرفتن آن آمده بود.کلی مشقت و سختی را برای همین به جان خریده بود. آن را بالا گرفت و در زیر نور خورشید برانداز کرد. گردنبند اژدها تلالوء محسورکننده ای داشت و به مانند جواهری زنده در میان مشت او می درخشید.

***

پایان فصل هفتم

ویرایش شده در توسط baradil soldier of dale

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
baradil soldier of dale

خب دوستان وارد یه فصلی شدیم که من خیلی دوستش دارم. امیدوارم بتونم خوب توصیف کنم. خواهشا نظرتون رو در مورد این پست بگید.

*

*

*

فصل هشتم: رویای کشتی بادبان سیاه

اندکی زمان تا طلوع خورشید مانده بود و دشت ها هنوز در گرگ و میش دلنشین صبحگاهی خفته بودند. لحظه ی وداع سه دوست فرا رسیده بود.

اولفاست با صدایی غمگین گفت:"نمی خواهی کمی بیشتر پیش ما بمانی؟"

بارادیل همچنان که افسار اسب را در دستانش می فشرد , با لبخند پاسخ داد:"دیرزمانی است که خانه ام را ندیده ام. بیشتر از این نمی توانم صبر کنم."

بورتاند با بغض گفت:"حق با توست.تو خانه ای داری , اما از خانه ی ما جز خاکستر , چیزی باقی نمانده. من و اولفاست قرار است کومه ای در حاشیه ی تائور نمیرایس برپا کنیم. آن جا بهشت سرزمین ماست. می خواهیم زندگی جدیدی به دور از آشوب برای خود ایجاد کنیم."

اولفاست نفسی کشید:" اکنون برو بارادیل.هر چند دلمان برایت تنگ می شود ولی عده ی دیگری نیز دلتنگ تو هستند. اگر زمانی گذرت به شمال دریای روون افتاد , درب کلبه ی ما به روی تو باز است. بدرود دوست گرامی. باشد خورشید همیشه بر زندگی تو بتابد."

بارادیل آن دو را به آغوش کشید.سوار اسبش شد و دستی برای آنان تکان داد و شتابان به سمت شرق تاخت.

****

مدتی همچنان در نورن پیش می راند ور در نهایت از موردور خارج شد. جاده از آن طرف به جنوب می پیچید. یک روز در مراتع خاند راند تا اینکه در روز سوم سفرش وارد سرزمین هاراد شد. آفتاب در آن کویر بی آب وعلف , به شدت داغ بود و موجودی در بیابان نمی جنبید. اما هر از چند گاهی به چادر های پراکنده ی هارادریم ها برخورد می کرد و بدون هیچ گونه اعتنایی از میان آنان می گذشت. شب ها به مدت زیادی به ستاره های آسمان شامگاه خیره می شد. ستارگان عجیب و ناآشنایی که در آسمان منجمد کویر, چشمان هر مسافری را مجذوب زیبایی خود می کردند.

هفت روز بر همین منوال گذشت تا اینکه در میانه ی روز دهم , بارادیل احساس کرد نسیمی خوشایند چهره اش را نوازش می دهد.نسیمی آکنده از رایحه ای ناشاناخته اما بی نهایت دلربا. بارادیل هم اکنون وارد باغ های زیتون فراوانی شد که عده ای از هارادریم ها در آن جا سخت مشغول کشت و کار بودند. بارادیل با تعجب از تپه ی پیش رو بالا رفت تا اینکه از حیرت واماند.

پیش رویش دریا قرار داشت!دریا! رنگ زلال آب و صدای دلنشین موج هایی که بر ساحل می خوردند , حواس از چشم و گوشش ربود. احساس می کرد که روحش از بدن جدا شده و به همراه نسیم دریایی در تکاپو است. اما این تنها شگفتی نبود. در سمت چپ شهری باشکوه قرار داشت:اومبار , مروارید گوندور! یادمان آرمنه لوس.شهری با دیوار های سپید و گنبد های سنگی که نماد شکوه و عظمت نومه نوری ها بود.به راستی که نگین سرزمین میانه بود.

بارادیل با دهانی بازمانده وارد شهر شد. تمام خانه های اومبار, به مانند دیگر شهر های گوندور , از سنگ سخت سپید رنگی ساخته شده بودند که گذر زمان تاثیر ناچیزی بر روی آنان به جا می گذاشت. بارادیل مدتی به ساکنین شهر چشم دوخت. به مردان بلندقامت نومه نوری با چشمانی مغرور و سیمایی عبوس که در شهر مشغول آمد و شد بودند. تعداد زیادی از سربازان گوندور در شهر نگهبانی می دادند تا مبادا خیال شورش به سر ساکنان اصلی اومبار بزند. بارادیل توانست پلیدی را از چهره ی آن دسته از مردم تشخیص دهد که به نومه نوری های سیاه معرف بودند. اما هرگاه یکی از این انسان های سقوط کرده در تاریکی به او چشم می دوخت , رویش را بر می گرداند تا از نگاه نافذ ایشان اجتناب کند.

ویرایش شده در توسط baradil soldier of dale

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
هیرلوین

بهت تبریک میگم دوست عزیز،واقعا تا اینجا که من حسابی لذت بردم،دستت درد نکنه و خسته نباشی، به امید خدا با این توانایی که در داستان سرایی داری،کارای اورجنال خودتو ببینیم.

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
baradil soldier of dale

بهت تبریک میگم دوست عزیز،واقعا تا اینجا که من حسابی لذت بردم،دستت درد نکنه و خسته نباشی، به امید خدا با این توانایی که در داستان سرایی داری،کارای اورجنال خودتو ببینیم.

خیلی لطف داری آرشاوین عزیز.ولی توی این دو ماه به این نتیجه رسیدم که هیچگونه توانایی خلق فانتزی نو رو از خودم ندارم. :P

***

بارادیل از یکی از سربازان گوندور نشانی مهمانخانه را پرسید.سرباز با لهجه ای شیرین او را تا مسافرخانه راهنمایی کرد. بارادیل وارد آن جا شد. جمعیت بسیار اندکی در آن جا حضور داشتند.بارادیل سراغ رد چاقی رفت که به شدت مشغول طبخ غذا بود.پرسید:"ببخشید صاحب این جا شمایید؟"

مرد چاق بدون این که رویش را برگرداند پاسخ داد:"آری خودم هستم.اگر می خواهی اینجا بمانی اول باید هشت سکه ی نقره پرداخت کنی."

بارادیل از شنیدن جواب نامحترمانه ی مرد دلخور شد. از زمان ترک دیل هیچ گونه پولی با خودش نیاورده بود. اندکی درنگ کرد و سپس پاسخ داد:"نمی خواهم اینجا بمانم.من تازه رسیده ام و گرسنه هستم. مبلغی نیز با خود به همراه ندارم , ولی می توانم این را به تو بدهم!از چوب خدنگ هست و نمونه اش کم در سرزمین میانه یافت می شود!"

سپس کمانش را که از رومنوست خریده بود , به مرد نشان داد. مرد رویش را برگرداند و کمان را برانداز کرد.زیر چشمی از بارادیل پرسید:"تو از ایسترلینگ ها هستی؟"

بارادیل می دانست که گفتن حقیقت هیچ سودی به حال او ندارد و به نشانه ی تصدیق سرش را تکان داد.

مرد دستانش را برهم کوفت و گفت:"بسیار خوب. خرج ناهارت را می تونی با این پرداخت کنی!برو بنشین تا طعامت را بیاورم."

بارادیل نفسی از آسودگی کشید.سپس بر روی یکی از میز ها نشست. مدتی همچنان غرق افکار خود بود تا اینکه مهمانخانه دار سفره را گشود. ران کبابی بره , ماهی طبخ شده در روغن زیتون , نان های گرد ترد و شراب قوی جنوب. بارادیل مدت زیادی را بدون کوچکترین حرفی مشغول خوردن شد و هیچ سخنی را بر زبان میاورد. چنین طعام لذیذی را از زمان ترک دیل تا به حال میل نکرده بود. مهمانخانه دار با نیشی باز به بارادیل نگاه می کرد و به طعنه گفت:"می دانستم در روون جنگ بیداد می کند.بالطبع جنگ , قحطی را نیز در پی دارد."

بارادیل پس از صرف نهار , افسار اسبش را در دست گرفت و راهی بارانداز شد. در کنار یکی از لنگرگاه ها نشست و زمان زیادی به دریا و امواج خیره شد.لنگرگاه مملو از کشتی های بادبان سیاه بود. از جایش برخاست و به سمت یکی از کشتی هایی رفت که در حال بارگیری بود. از یکی از باربران پرسید:"من مسافرم و از این جا عازم روهان هستم. آیا می توانم با کشتی سفر کنم؟"

باربر پاسخ داد:"از الندور اجازه بگیر.ناخدای کشتی اوست. آن جاست... کنار انبار."

به سوی الندور رفت. مردی خوش چهره از ساکنین پلارگیر و با موهایی به رنگ قهوه ای سوخته , که بارگیری کشتی را مشاهده می کرد.بارادیل قصدش را برای او شرح داد.

الندور با متانت و شیوایی کلام پاسخ داد:"به اومبار خوش آمدی غریبه. ما عازم پلارگیر و سپس میناس تی ریت هستیم.از آن جا می توانی به روهان بروی.مشکلی ندارم تا با ما همسفر شوی منتها اسبت را همین جا بگذار.زیرا جایی برای اسبان در کشتی باقی نمانده است.ما سحرگاه فردا راهی دریا خواهیم شد.امشب را نزد افراد من , به استراحت بپرداز." سپس رو به یکی از زیردستانش کرد:"تارگون!تو به این مرد کمک کن تا اسب را به فروش برساند."

بارادیل با شنیدن نام میناس تی ریت چشمانش برق زد و شادمان شد که می تواند شهر شاهان را از نزدیک ببیند. تشکری به جا آورد و به همراه تارگون راهی بازار شهر شد تا اسب را به حراج بگذارد.

ویرایش شده در توسط baradil soldier of dale

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
baradil soldier of dale

نغمه ی مرغان دریایی در سرتاسر لنگرگاه پیچیده بود.مسافران به صف سوار کشتی می شدند. بارادیل با تردید قدم در کشتی گذاشت.کشتی ناگهان تکانی خورد.بارادیل از ترس دکل کشتی را گرفت. یکی از افراد الندور که آنبورن نام داشت , به قصد استهزا گفت:"کشتی ندیده!مانند دیگر شرقی ها جاهلی و هیچ چیز از دنیای بیرون نمی دانی!" اما بارادیل مرد را بی پاسخ گذاشت.به هیچ وقت نمی خواست که دردسر کند. تارگون با دیدن وضعیت پیش آمده دستش را بر شانه ی بارادیل گذاشت و گفت:"به دل مگیر. آنبورن با همه این طور برخورد می کند.آن تکان نیز چیزی جز یه موج ساده نبود.به این تکان ها عادت می کنی!" چشمکی زد و رفت!

الندور فریاد زد:"بادبان ها را بکشید!"

بالاخره کشتی بادبان سیاه سینه ی دریا را شکافت و سوار بر امواج بله گائر به سوی شمال رهسپار شد. بارادیل همچنان در عرشه نشسته بود زیرا احساس تهوع داشت. بقیه ی افراد کشتی سخت مشغول کار بودند.در عرشه چیزی جز یک زورق کوچک , که برای مواقع ضروری ساخته شده بود , چیزی تقریبا دیده نمی شد. مدتی همچنان به دریای نیلگون پهناور خیره شده بود و به صدای مرغان دریایی گوش فرا می داد. به نرده تکیه داده بود.دیگر آن احساس بد را نیز نداشت. چنین لذتی را پیش از این تجربه نکرده بود. تا شب همچنان به دریا نظر اندوخت تا اینکه به زیر عرشه رفت تا بیاساید.

از پله ها پایین رفت. بقیه سکنه ی کشتی روی ملحفه هایی , روی زمین خوابیده بودند. دراز کشید اما نتوانست چشمانش را بر هم بگذارد. دائم گردنبد را فشار می داد و به دیل فکر می کرد. به اینکه در زمان غیابش چه بر سر پدر و دوستانش آمده. زمان درازی را غرق افکار خود بود تا این که در نهایت به خواب رفت.

چهار روز بر همین منوال پیش رفت.تا اینکه در میانه ی شب چهارم سفر از به ناگه از خواب برخاست.زیر عرشه توسط فانوسی روشن شده بود.آنبورن و دیگر ساکنان کشتی دور فانوس حلقه زده بودند.بارادیل احساس کرد که گردنش سبک شده.خشمگین از جایش برخاست و به آنبورن نگاه کرد.

آنبورن با لبخندی موذی گردنبند را بالا گرفت:"ایسترلینگ بدبخت! فکر نمی کردم چنین چیز ارزشمندی را با خود حمل کنی!راستش را بگو! آن را از کی دزدیده ای؟"

دیگر مردان کشتی خندیدند.بارادیل از جایش برخاست:"لعنت به تو!آن را ندزدیده ام. مال خودم است و اگر لازم باشد برای پس گرفتنش تک تکتان را از دم تیغ می گذارنم."

آنبورن قهقهه ای سر داد:"پس بیا پسش بگیر!البته اگر بتوانی"

اما بارادیل به مانند افعی جهید و به آنبورن حمله ور شد.آنبورن که انتظار این را نداشته بود , تلاش کرد تا خود را عقب بکشد.اما برای نجات خود بسیار دیر اقدام کرده بود. قبل از اینکه دیگران بتوانند جلوی بارادیل را بگیرند , به بالای سر او رسید و مشتی به دهان او زد. کار داشت به جای باریک کشیده می شد که همه با شنیدن صدای فریاد الندور , بر سر جای خود خشکشان زد. الندور و تارگون به پایین آمدند.

"آنبورن!آن را به صاحبش بازگردان!خودت آن را دزدیدی و حال دیگران را به دزدی متهم می کنی؟!بارادیل تو هم دیگر اغتشاش ایجاد نکن.با تک تکتان هستم.اگر سعی کنید نظم و آرامش کشتی من را بر هم زنید , چاره ای نمی بینم جز این که شما را به اعماق دریا پرت کنم!تارگون این جا نگهبانی بده تا دیگر مشکلی پیش نیاید" این را گفت و با قدم های سنگین به بالای عرشه برگشت.

آنبورن گردنبد را سمت بارادیل پرت کرد و با دهانی خون آلود گفت:"منتظر باش شرقی!این کارت را فراموش نمی کنم."

بارادیل در حالی که دراز می کشید پاسخ داد:"دفعه ی بعد بدتر از این را بر سرت می آورم!"

تارگون خشمگین فریاد زد:"تمامش کنید."

ویرایش شده در توسط baradil soldier of dale

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
baradil soldier of dale

بارادیل با تکان های شدید کشتی از خواب پرید.تمام اشیای زیر عرشه مدام به اطراف غات می خوردند.از جایش برخاست و به بالای پلکان رفت و ما منظره ای موحش مواجه شد!آسمان را ابرهایی ضخیم و خاکسرتی فراگرفته بود که با دیدن آن ها در میانه ی دریا , وحشتی عظیم بر او مستولی شد.امواج بزرگی به کشتی برخورد می کردند و باران به شدت در حال باریدن بود. افراد کشتی با بدن و موهای خیس , مشغول پرت کردن اضافه بارها به اعماق دریا بودند تا از وزن کشتی کاسته شود. تارگون با خنده گفت:"صبح به خیر بارادیل."

بارادیل پاسخ داد:"از این توفند می توانیم جان به در بریم؟"

تارگون برای اینکه امیدی به او داده باشد جواب داد:"توفند؟؟؟!این چیزی نیست جز یه نسیم ساده.ترس به دلت راه مده. هیچ طوفانی نمی تواند جلوی الندور کبیر را بگیرد"این را با خنده ای گفت.

بارادیل به کناری رفت و مشغول تماشای سایر دریانوردان شد.در این وضعیت حتی شنیدن صدای آذرخش های پی در پی , او را به وحشت می انداخت. تا آن موقع نمی دانست که دریا تا این حد می تواند سهمگین باشد.در همان حال به نظرش آمد که چیزی به کشتی برخورد کرده.الندور و خدمه ی کشتی نیز دست از کار کشیدند و با چشمانی نگران به دریا نظر انداختند.ناگهان بازویی به قطر کمر یک مرد بالغ , از آب بیرون آمد و یکی از دریانوردان را به عمق دریا کشید.

الندور سراسیمه فریاد زد:"نگهبان آب!نگهبان آب!شمشیرهایتان را دم دست نگاه دارید!زورق را بر آب بیندازید. هیچ کشتیی تا کنون از دست آنان نجات نیافته!"هنوز این حرف کامل از دهان الندور خارج نشده بود که بازوهای دیگری از دریا سر بر آوردند و به دور افراد الندور پیچیدند.

بارادیل از ترس مانند مجسمه ای یخ زده به دکل کشتی چسبید!نگهبان همچنان دریانوردان سیاه بخت را به درون آب پرتلاطم می بلعید. الندور توانست یکی از بازو های آن را قطع کند .تارگون و جمعی دیگر از افراد , با زحمت فراوان در حال هل دادن زورق به بیرون کشتی بودند.ناگهان یکی از بازوی ها جانور پای بارادیل را گرفت و او را روی عرشه کشید.بارادیل که تازه به خود آمده بود با شمشیرش ضربه ای عمیق به آن وارد کرد.با ضربت دوم بازو کاملا از جا کنده شد. قایق نیز بالاخره به آب افتاد.

الندور فریاد زد:"همه تان بدون فوت وقت سوار شوید!عجله کنید!"

بارادیل شتابان از جایش برخاست اما درد غیرقابل تحملی را در پای چپش احساس کرد!آنبورن خنجری را در پایش فرو کرده بود وهمچنان آن را می فشرد.

"ایسترلینگ احمق!گفته بودم که کارت را فراموش نمی کنم. توی زورق برای همه ی ما جا نیست. به ناچار باید بعضی هایتان طعمه ی آن جانور شوید تا شاید دست از سر قایق بردارد!" این را گفت و شتابان به سمت قایق دوید اما بازویی مچ پایش را گرفت و او را به درون سرنوشت سیاه خویش کشاند!بارادیل که نمی توانست برخیزد , فریاد کمک سر داد اما در این طوفان صدایش به الندور نرسید.الندور نیز به خیال اینکه دیگر کسی زنده نمانده, به پاروزنان اجازه ی حرکت داد.کشتی نیز هر لحظه بیشتر در آب فرو می رفت.بارادیل با آخرین توانی که داشت , خود را به سختی به درون دریا انداخت و به دکل شکسته ی کشتی چنگ زد تا شناور بماند.

با دست راستش , گردنبند را فشار می داد تا مبادا در این دریای پهناور برای همیشه از دست برود.هربار که فریاد کمک سر می داد , آب شور به درون دهانش نفوذ می کرد. امواج ها او را گهگاه به درون دریا می فرستادند. همچنان با دست دیگرش دکل شکسته را گرفته بود اما موجی عظیم او را جدا کرد.عاجزانه تلاش می کرد تا شنا کند اما دریای خشمگین او را به تسلیم واداشت.

خورشید از پنچره ی خانه اش در دیل , به داخل می تابید. پدرش را دید که با چشمانی بسته در بسترش آسوده بود. به نظرش آمد که صدای اولفاست و بورتاند از باغ خانه اش می آید.سمت پنجره رفت اما به جای باغ ,با شهری با خانه های چوبی روبرو که به زیر دریای طوفانی فرو می روند. فارین و گرور و بقیه ی دورف ها را دید که از او تقاضای کمک می کردند تا غرق نشوند. اما جرئت آن را نداشت که برود و آنان را نجات دهد.رویش را برگرداند تا بگریزد اما بارد را دید که سردر خانه اش نشسته و با نگاهی حاکی از تاسف به او خیره شده است. با شنیدن صدای خنده ی آگاندائور رویش را بازگرداند اما او را نیافت. اما توانست در افق دریای طوفانی , مردی سرتاسر سیاه پوش را ببیند که در زنجیر پیچیده شده بود.اما سرش را به زمین دوخته بود و نمی توانست چهره اش را ببیند.بارادیل فکر کرد که مرد خفته است.ناگهان مرد سرش را بالا گرفت.بارادیل با دیدن چهره ی کریه و موحشش , خواست قبل از اینکه ار خواب بیدار شود بگریزد.اما مرد چشمان سفیدش را باز کرد و دهان نفرت آورش را گشود و به او خندید.خنده اش به مانند فولاد سرد بود و بارادیل را سرجایش میخکوب کرد.دستش را به سمت بارادیل دراز کرد..."

بارادیل با سرفه های پیاپی از خواب برخاست. فشار عظیمی را بر سینه اش احساس می کرد.تارگون سعی می کرد تا آب را از ریه های او خارج کند. مثل همیشه با خنده گفت:"بخت با تو یار بود که من چشمانی به مانند چشمان عقاب دارم , وگرنه از دست رفته بودی!"

***

پایان فصل هشتم

ویرایش شده در توسط baradil soldier of dale

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
راداگاست قهوه ای

یک سوال دارم ارمان جان

اون خوابی که برادیل دید اون اخریش ملکور بود فک کنم بعد میشه رابطه ی اون رو با داستان بگید.

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
baradil soldier of dale

یک سوال دارم ارمان جان

اون خوابی که برادیل دید اون اخریش ملکور بود فک کنم بعد میشه رابطه ی اون رو با داستان بگید.

مي دوني راستش خودم نمي دونم چرا به ذهنم رسيد يارو ملكور رو ميبينه. يه جوري شايد بشه به اون نگهبان آب ربطش داد كه از ماياهاي اولمو بود كه توسط ملكور فاسد شد. يعني توهمو اون يه جوري تو ذهنش ايجاد كرد. كلا اين ملكور تو فصل هشتم و نخجيرگر فصل پنجم و دورلاخ فصل چهارم رو به خاطر تاريك تر نشون دادن جو استفاده كردم. دورلاخ جه بالروگ بود، نخجير گر هم همون ياروييه كه تو سيلماريليون نوشته الف هاي كوئي وينن رو مي ترسوند و اونارو به اتومنو مي برد(هيچ كدوم از اين سه توضيح رو تو متن نوشتم)

ویرایش شده در توسط baradil soldier of dale

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
راداگاست قهوه ای

ارمان خیلی ازت ممنونم و بهم لطف داری!

و نبرد دومین اتحاد رو یادت رفت داستان ارنور رو هم هفته ی بعد بقیه اش رو مینویسم بعد با هم بشینیم روی مقدمش کار کنیم باید حتما قبل از تابستون تمومش کنیم!

و خودم شاید بعد از تابستون روی داستان بازی نبرد درشمال کار کنم(نه به شکل داستان مقاله)

و اصل ماجرا: داستانت بسیار عالی بود میخوام یه بار دیگه بشینم با حوصله بخونمش بیصبرانه منتظرم تیر 94 بشه (البته منم اون موقع باید برم تو فاز کنکور!) و با هم از دوباره بشینیم روی یه مقاله مثل همین ارنور کار کنیم

و برات ارزوی موفقیت میکنم مخصوصا در کنکور و یه خواهشی ازت داشتم سعی کن اخر هفته ها یه سری بزنی تو سایت!!

دوستدار تو فرید.

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
Gandalf the Grey

دوست عزیز.

واقعا خسته نباشید ، داستان فوق العاده زیبایی شد و البته به یاد ماندنی.

همین جا یک تشکر ویژه هم از جناب تور بابت داستان فوق العاده که نوشتند ، دارم (البته ادامه داره)

انصافا داستان نویسی ، اونهم با پس زمینه ای همچون سرزمین میانه کار ساده ای نیست و نیاز به توانایی بالایی داره که تصور مناسبی در زمینه ذهن خواننده ایجاد کنه، در توان هر کسی ساخته نیست.

بنده به عنوان یک خبرنگار ، تا به امروز مقالات مختلفی رو نوشتم و واقعا حس کردم که طرز بیان و توضیح شرایط تا چه اندازه تاثیر گذار هست حالا بخواهیم این موضوع رو تا حد داستان شما و جناب تور گسترش بدیم ، شرایط واقعا سخت تر و پیچیده تر میشه ، به هر حال توصیف مکان هایی از سرزمین میانه که متاسفانه در مدتی زندگی استاد تالکین چندان به اون پرداخته نشد و در اون اندک توصیفات هم تقریبا چیزی جز وحشی گری شرقی ها ندیدیم ، واقعا جذاب بود ، حداقل برای من که همیشه توی ذهنم نقطه تاریکی هست که در پس دریای روون یا جنوب اومبار چه خبر هست.

داستان شما هم جزء همون موردی که قبلا عرض کردم مشکلی نداشت ، که اون بخش هم گذشتن سریع از هاراد بود ، در اون فصل ریتم داستان بیش از حد تند شد و شاید جا داشت در حد یک پست بیشتر توصیف بشه ولی در برابر کل مطلب واقعا چیزی نیست.

در پایان هم امیدوارم در تمام مراحل زندگی خصوصا کنکور موفق باشی ولی این رو هم در نظر داشته باش که تفریح و سرگرمی لازمه ، خصوصا در جایی مثل سرزمین میانه که از دریای شرقی تا دریای غربی و از شمال سرمای جاودانه تا بیابون ها جنوبی ، خیلی داستان ها توش میگذره ، وقت کردی یه سر هم به گندالف خاکستری بزن ، مدتی شایر خواهم بود...:P

خوش باشی.

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
white witch

آخرش یکم کپ کردم با نمک تموم شد خیلی غیر منتظره ایول منتظر داستان های بعدی می مونم هی چند دیرترباید بخونمشون.

واقعا خسته نباشید دم برای یه داستان توی این زمینه لک زده بود.

موفق باشی. :D :P

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست
baradil soldier of dale

خیلی ممنون از شما سه دوست گرامی و عزیز.

راستش خودم خیلی غمزده ام که چرا نتوانستم هاراد رو بیشتر وارد داستان کنم.راستش توی داستان اصلی که توی ذهن داشتم , بارادیل با راداگاست ملاقات می کنه و ترغیب میشه که دو جادوگر آبی رو پیدا کنه. کلبه شون رو توی جنگل وحشی پیدا می کنه و متوجه می شه که سال ها پیش از ترس سائورون(که می خواست نابودشون کنه) به جنگل هاراد فرار کردن.ولی بعد از یه مدت دیدم که هیچ ایده ای برای پایانش ندارم و اینکه اصن چرا بارادیل دنبال اون میره.و اینکه اگه پیداشون کنه بعدش چی؟؟؟ کلا قید این داستانو زدم و استوری لاین رو عوض کردم.اصلا تا اواسط کتابت فصل سوم آگاندائوری در کار نبود و آنتی هیروی داستان قرار بود لورگان باشه.بعدش قرار شد که آگاندائور یه جوری دربره و بارادیل توی اومبار دخلشو بیاره که ایده ای برای پرورشش نداشتم.(اگه این طور می شد حتما نقش هاراد رو پررنگ تر می کردم)

یه مشکل دیگه ای که پیش اومد(که خداروشکر پیش اومد) این بود که من می خواستم گرور و اون یکی دورف دیگه توسط خود بارادیل توی فصل چهارم(صخره و یخ) کشته بشن که عجله ای کار کردم و این اتفاق نیفتاد.

ویرایش شده در توسط baradil soldier of dale

به اشتراک گذاری این پست


لینک به پست

×
×
  • جدید...