جستجو در انجمن

سلامی دوباره. داشتم به دوران اول فکر میکردم. به افتخارات توام با شادی و اندوهش. به پادشاهی های پر شکوه و عظمتش، به سلحشوری ها و دلاوری های بی مثالش و به الف ها و انسان هایی که اسمشون تا ابد با تاریخ آردا پیوند خورده. دوران دلپذیریه برای همه ما. با توجه به اینکه اخیرا نظرسنجی خوبی از طرف فنگورن عزیز (با همکاری سم) مطرح شد، بی مناسبت ندیدم که در مورد دوران اول (که مورد توجه اکثریت کسانی هست که تو نظرسنجی شرکت کرده بودن) صحبت کنیم. سوال اینه: به نظر شما، دوران اول با تمام رخدادهاش، برای شما بیشتر (با توجه به جنگ بی امانی که با ملکور در جریان بود) مصداق افتخار، مقاومت، پایمردی، ایستادگی هست؟ یا اینکه (با توجه به نفرین معروف) بیشتر مصداق دوران غرور کورکورانه، توهم سراب گونه پیروزی، اهتراز از حکمت و ناخردمند بودنه؟ مشخصه که تو این تاپیک گاهی ناگزیر از بحث های مصداقی در مورد شخصیت های بخصوص و کارنامه ی اونها خواهیم شد. اما تا جایی که ممکنه از مطرح شدن چنین مباحثی اهتراز کنیم و در مورد کلیت دوران اول و دلایل احساسی که در ما ایجاد میکنه صحبت کنیم. منتظر نظراتتون با ذکر دلایل و توضیحات کافی هستم.

آیا گاندولف -گالادریل و... هم در قصه هورین حضور دارند؟ قصه هورین در سرزمین میانه اتفاق افتاد یا والینور ؟ فرزندان هورین اسمشون چی بودن و داستان اونها چی بود؟

با عرض اجازت اگر پسران فئانور بعد از مرگ پدر به سوگند وفادار نمی ماندند چه اتفاقاتی ممکن بود رخ دهد آیا سرزمین های بلریاند از حملات مورگوت جان سالم به در می برد آیا تورگون کوندولین را می ساخت آیا آدمیان به غرب می آمدند آیا برن با لوتین دیدار می کرد آیا دوریات نابود می شد داستان خود را بیان کنید. ویرایش ناظر: این تاپیک اختصاص به داستان نویسی کاربران و فن فیکشن دارد. پست های نامربوط حذف خواهند شد. جهت بیان احتمالات و بحث های مستند به تاپیک اگر های سرزمین میانه مراجعه کنید.

سلام من خیلی وقته که یه سوال درباره سیلماریلیون داشتم. تو سیلماریلیون نوشته که گالادریل پیش ملیان و در دوریات زندگی میکرد. حالا میخوام ببینم زمانی که دوریات نابود شد گالادریل کجا بود و اصولا چه جوری از اون همه جنگی که نولدور به پا کردن جون سالم بدر برد؟

به جسنجوی گذشته ام بر میخیزم. اینکه چه شد که هم اکنون در این موقعیت می زیم. و بر دوش من است حل معماهای زندگی ای که دارم. گنجینه ای گران از آن گذشته ی پر مخاطره برایم مانده. بی شک که راست نوشته اند. گنجینه , نامش: سیلماریلیون. لغت برایم مفهوم نیست. همین مرا بیشتر به کنکاش وا میدارد. با جدیت و علاقه, هر خطش را میخوانم و آنرا در ذهنم و سپس در وجودم حل میکنم. باید بدانم چه بر سر آنها آمده. و هر بار پیش تر میروم. اما متوجه چیزی در میان تمام اتفاق افتاده ها می شوم... از ,آغاز, میگوید. بسیاری چیزها هرگز نوشته نشده اند چون دستی نبوده و در پسش حتا دلیلی. از پاکی هایی اما, نوشته اند که در کنار پلیدی قدرتمند, تاب ادامه , آورده اند. چه بسیار زیبایی ها که خباثت آنها را بلعید و چقدرها که جبران ناپذیر شدند. اندوه فراوان, در سیلماریلیون , مرا متعجب کرده.به ذلت در آمدن خوبی ها و شکوه مندی هایی که نمیشود برشان گرداند. بارها , امید در " این نه آن دیگران است" بستم و اما هم چنان , می خواندم که هر آنچه با شکوه بود و نشان از اصالت و زیبایی و خلوص داشت همه قربانی شدند و تباه شدند و اثری از آنها هرگز نماند. در این تاپیک قصد دارم تا در مورد "چرایی اینهمه اندوه" بحث کنیم.